Πριν καιρό έφυγε από τη ζωή συγγενικό πρόσωπο αγαπημένης φίλης. Δεν το γνώριζα, ωστόσο με κατέβαλε συγκίνηση, θλίψη. Είναι λυπηρό όταν χάνεται ένας άνθρωπος, πόσο μάλλον όταν αυτός ο άνθρωπος είναι νέος. Δεν έφτασε καν στην ώριμη ηλικία. Πόσα πρόλαβε να ζήσει άραγε; Πόσες φορές γέλασε, έκλαψε; Αγάπησε, αγαπήθηκε; Πόσο μάταια φαντάζουν όλα σε τέτοιες στιγμές! Ο θυμός, ο εγωισμός, τα νεύρα, ο παραλογισμός της επιβολής, της επικράτησης, της κακολόγησης.
Ο θάνατος τα ισοπεδώνει όλα. Δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Είμαστε θνητοί, η μοίρα μας προδιαγεγραμμένη. Ας είμαστε τουλάχιστον άνθρωποι με όλη τη σημασία της λέξης. Τα μίση, η κακία δεν ωφελούν. Αγάπη μόνο, αγάπη. Μοίρασε χαμόγελα, πες έναν καλό λόγο. «Πες μια καλημέρα κι ας πέσει κάτω», έλεγαν οι παλιότεροι. Σαν να είχαν δίκιο.
Το καταλαβαίνουμε ρίχνοντας μια ματιά γύρω μας, κοιτάζοντας τους ανθρώπους που συναντάμε. Ανέκφραστα πρόσωπα, αγέλαστα, βλέμματα κενά, βήματα γρήγορα. Σε προσπερνάνε, καμιά φορά σε σκουντάνε κιόλας. Κάνουν πως δεν σε βλέπουν, απομακρύνονται. Κι έτσι ζουν. Λένε ότι ζουν. Πόσο λάθος κάνουν!
Δεν ζουν, δεν ζούμε. Κάτι τέτοιες στιγμές, όπως αυτή του θανάτου, μας δείχνουν τι πραγματικά συμβαίνει. Αναλωνόμαστε καθημερινά σε μικρότητες, σε αβάσιμα άγχη, σε ανόητες αγωνίες, χωρίς ίχνος ευαισθησίας και αγάπης. Αφήνουμε το χρόνο να περνά κοιτάζοντας τα λάθη των άλλων, ψάχνοντας αφορμή για γκρίνια, νιώθουμε δυσφορία, βιαζόμαστε, ‘τρέχουμε’. Και δεν φροντίζουμε να είμαστε ήρεμοι, να χαμογελάμε σε κάθε ευκαιρία, να περνάμε καλά, να ‘γεμίζουμε μπαταρίες’, να αποκτάμε εμπειρίες.
Ζήστε την κάθε στιγμή, γελάστε δυνατά κι ας σας παρεξηγήσουν οι άλλοι. Μη νοιάζεστε. Περαστικοί είμαστε όλοι. Ας κάνουμε το πέρασμά μας όμορφο, ενδιαφέρον, να αξίζει. Κι ας κάνουμε και τους ανθρώπους γύρω μας συνένοχους σ΄ αυτό το ‘παραστράτημα’. Μια λέξη γλυκιά, ένα βλέμμα ζεστό, ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα, μια συγγνώμη, ένα ‘μου λείπεις’, σε νοιάζομαι, σ΄αγαπάω. Πόση δύναμη κρύβουν, πόσο την αγνοούμε!
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ’ αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής…..
