Αγαπημένε μου!
Κλείνοντας η πόρτα ερμητικά το μόνο που κατάφερα να κάνω ήταν να σύρω τα πόδια μου ως τον καναπέ να ξαπλώσω.
Δεν ξέρω πως κατάφερα να φτάσω ως εκεί;
Ούτε ξέρω πόσες ώρες έμεινα στην ίδια θέση να κοιτάζω το ταβάνι σαν να ήταν οθόνη σινεμά αφού μέσα του έβλεπα αυτά που ζήσαμε σαν κινηματογραφική ταινία.
Ανέκφραστη κοιτούσα τις φιγούρες μας να περνούν από μπροστά μου ενώ κάποιο δάκρυ απειλούσε να τρέξει, μα πεισματικά το κρατούσα με αποτέλεσμα να θολώνει η ματιά μου.
Το όνειρο που ζήσαμε έγινε εφιάλτης και μόνο κατήφορος υπήρχε τώρα.
Χρειάζεται δύναμη να πεις αυτά που θέλεις όταν έρχεται η ώρα και εμείς δεν το κάναμε κι αφήσαμε το όνειρο να σβήσει.
Ο εγωισμός ήταν μεγαλύτερος από την αγάπη μας και μας νίκησε. Δεν βρήκαμε το θάρρος να φωνάξουμε αυτά που θέλαμε και τα πνίξαμε όλα μέσα μας.
Θέλοντας να πιαστώ από κάπου έτρεξα στο γραφείο μου, έβγαλα μια κόλλα χαρτί και έκατσα να σου γράψω.
Έστω κι έτσι θα σου έλεγα αυτά που ήθελα κι ας μην έφτανε ποτέ το γράμμα αυτό στα χέρια σου.
“Αγαπημένε μου!
Στην ίδια κρυψώνα βάλαμε τα συναισθήματά μας χωρίς να τα αφήνουμε να τα δει ο ήλιος για να μπορέσουν να μεγαλώσουν και να ανθίσουν. Εγωιστικά έκλεισα την πόρτα ερμητικά πίσω σου καθώς έφευγες ξέροντας ότι δεν θα γύριζες ακόμη κι αν σου ζητούσα να μείνεις. Δεν γύρισες να με κοιτάξεις καν στα μάτια. Γιατί αν με κοιτούσες, θα έμενες. Είχες χαράξει πορεία πλεύσης. Δεν σε αδικώ. Δεν θα σου πω πολλά αν και ξέρω ότι ποτέ δεν θα διαβάσεις αυτά τα λόγια μου. Ήμουν απροετοίμαστη να ζήσω αυτή τη χίμαιρα και τρόμαξα. Με έπνιξε. Ήθελα να αισθάνομαι ελεύθερη εγώ, χωρίς να σκεφτώ ότι κι εσύ έχεις τις ίδιες ανάγκες. Νόμιζα πως μόνο εγώ είχα αυτό το δικαίωμα και ότι εσύ έπρεπε να ακολουθείς τα δικά μου θέλω. Νόμιζα ότι τις δικές σου ανάγκες τις κάλυπτε μόνο η παρουσία μου. Νόμιζα πως γεννήθηκες την ημέρα που με γνώρισες και είχα την αίσθηση ότι είχες φυτρώσει αφού μου ήταν ανήκουστο να δεχθώ φίλους ή συγγενείς σου που απαίτησα να δια γράψεις από την ζωή σου αν ήθελες να είσαι μαζί μου. Νόμιζα πως ήσουν ευτυχισμένος φτιάχνοντας έναν κόσμο για σένα που τον έζησες όσο άντεξες. Κατάλαβα ότι η ανοχή και η υπομονή σου εξαντλήθηκαν, όταν έφυγες χωρίς να ρίξεις δεύτερη ματιά πίσω σου. Έγινα δικαστής της συνείδησής μου γιατί το πρόσταξε η καρδιά μου. Αυτήν την στιγμή θέλω να σου πω αν και ξέρω ότι ποτέ δεν θα γυρίσεις. Συγνώμη που σε άφησα να φύγεις χωρίς να κάνω κάτι για να σε κρατήσω έρωτά μου”.
Έκλεισα το γράμμα και την πόρτα ξαφνικά του σπιτιού μου και έτρεξα, αισθάνθηκα ότι το γράμμα μου έπρεπε να βρει τον παραλήπτη του.
Την ώρα που έριχνα το γράμμα κάτω από την πόρτα του ήξερα ότι τώρα μπορούσα πάλι να αναπνεύσω ελεύθερα. Ήξερα ότι ήμουν πάλι ο εαυτός μου. Ήξερα πως τώρα πλέον ήμουν εκείνη που είχε ερωτευθεί.
Τώρα μπορούσα να προχωρήσω. Παρακάλεσα βουβά από μέσα μου να μην ξανά κάνω τα ίδια λάθη, γιατί τότε μόνο γράμματα θα είχα να θυμάμαι από τους ανθρώπους που αγγίξαν την καρδιά μου και την έκαναν να χορεύει στους ρυθμούς του έρωτα.
Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που αντί να ζουν τον έρωτα τους τον χωλαίνουν και τον βάζουν σε καλούπια.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
