Θάρρος ή αλήθεια; Έχεις το θάρρος να παραδεχτείς την αλήθεια, ή μήπως σε τούτη την αλήθεια λείπεται το θάρρος;
Ένα πρωινό μήνυμα, ένα θέλω που ξεκινά ξεδιάντροπα με μια καλημέρα και έπειτα σβήνει παρέα με τον ήλιο μόλις πέσει η νύχτα. Θα ξαναγεννηθεί μα δεν ξέρεις ακριβώς το πότε. Θα ξαναρθεί μα μόνο όταν δε μπορεί να κάνει αλλιώς.
Μια μόνιμη προσμονή να ταϊστεί το μυαλό. Μια άτυπη συμφωνία.Ένας μόνιμα ανοιχτός λογαριασμός. Ένα αυτοτελές επεισόδιο που παίζεται μια στις δεκαπέντε, αναβιώνοντας κάθε φορά και διαφορετικούς ρόλους. Ο εγκέφαλος μαστουρωμένος και απόλυτα παραδώμενος στη στιγμή. Μια στιγμή που είναι γεμάτη ελπίδα ό,τι θα ζήσει. Που έχει το κάθε δικαίωμα να υπάρξει μόνο και μόνο επειδή ποθήθηκε πολύ.
Θα προτιμούσα το παιχνίδι να λεγότανε θάρρος ή θράσος, να μπορούσα κοιτάζοντας τα γεμάτα από εικόνες μάτια σου να σε ρωτήσω ευθέως: Έχεις το θάρρος να το ζήσεις και αρκετό θράσος για να το δημιουργήσεις;
Μαρία Χαρίτου
Από πολύ μικρή, έμαθα να υπάρχω μέσα από τις τέχνες! Τραγουδάω τις χαρές μου, χορεύω tango τις λύπες μου, εκφράζομαι μέσα από τη μουσική μου και γεννάω εικόνες με την πένα μου! Μη με ρωτήσετε ποτέ ποια από όλες αγαπώ περισσότερο γιατί δεν έχω απάντηση! Όλα τα παραπάνω, συν το ελεύθερο και αδάμαστο πνεύμα μου, φτιάχνουν εμένα! Πηγή έμπνευσής μου είναι ο άνθρωπος, μια και μου αρέσει να τον παρατηρώ μέσα από τις λεπτομέρειες! Το τελείωμα του πρώτου μου βιβλίου με τίτλο «παλεύοντας το σκοτάδι μου», είναι η απόδειξη. Τέλος, οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι λατρεύω να δημιουργώ εικόνες και συναισθήματα στο μυαλό και την καρδιά σας!
