Μην περιμένεις την αυγή

Το πλοίο θα σε περιμένει στο λιμάνι.

Όχι σε οποιοδήποτε λιμάνι, όχι.

Ξέρεις…

Σ’ εκείνο το λιμάνι που έφτιαξες εσύ,

σαν ξύπνησες μια μέρα κι ειδες να γίνονται συντρίμια τα όνειρά σου.

Σ’ εκείνο το λιμάνι που ήσουνα παρόν, κάθε αυγή,

ταξιδεύοντας, με το νου, σε τόπους μακρινούς…

Εξωπραγματικούς!

Εκεί που η λογική και το παράλογο, το δίκαιο και το άδικο,

κρατούσαν πάντα την πραγματική τους σημασία.

-Τι κρίμα που ταξίδευες, μονάχα, με το νου!-

Ύστερα, έφευγες.

Γυρνούσες στα ερείπια, παίρνοντας στις αποσκευές σου,

λέξεις, εικόνες, έννοιες, σπάνιες,

απ’ το ταξίδι που έκανες, με το πρώτο χάραγμα του ήλιου.

Ξεχνούσες, ομως, πάντα, να βαλεις στη βαλίτσα σου λουκέτο.

Δυο βήματα μες στα συντρίμια και ήταν αρκετά.

Η βαλίτσα άνοιγε κι ό,τι όμορφο είχες συλλέξει από το ταξίδι σου

έκανε φτερά, επιστρέφοντας, πίσω στο δικό σου λιμάνι.

Mένοντας, μονάχα, οι ανάμνησεις.

Ίσως, γιατί δεν άντεχαν να μείνουν, παραπάνω, στα συντρίμια.

Ίσως, γιατί τα ίδια τα συντρίμια, τα απωθούσαν.

Κι αν έκανες υπομονή, μπορούσες να περιμένεις μέχρι το επόμενο. ηλιοβασίλεμα,

να ταξιδέψεις, ξανά.

Να πάρεις μια ανάσα, γαλήνης.

Mια ανάσα, ευτυχίας.

Mια ανάσα, ελπίδας, θα ‘λεγα.

Κι ύστερα, να επιστρέψεις στο κατεδαφισμένο

απ’ την υπεραξία του παράλογου, σπίτι σου, να κοιμηθείς κι εσύ.

Όπως κι όλοι οι υπόλοιποι, κοιμούνται, ξέγνοιστοι ανάμεσα στα ερείπια.

Περιμένοντας, ξανά, την πρώτη αυγή για να συλλέξεις

ό, τι πιο σπάνιο ή κατεδαφισμένο δε βρίσκεις στα συντρίμια.

Mέχρι που, ένα αόρατο χέρι, ζαρωμένο, γλιτσιασμένο, αλλά δυνατό,

(τι ειρωνεία!)

να σε χαρτουκίσει.

Και θα σε χαρτουκίσει με τόση δύναμη που

θα σε κάνει να ζαλιστείς και να πέσεις κάτω.

Αρπάζοντας απ’ τη βαλίτσα σου

ό,τι σου δίνει δύναμη, ακόμα, να ονειρεύεσαι.

Θα φύγει, αφήνοντάς σε στο έδαφος να τον χαζεύεις, μ’ απορία.

Υπομένοντας το επόμενο ηλιοβασίλεμα.

Mα θέλεις να σου πω ένα μυστικό;

Το πλοίο απόψε, θα σε περιμένει στο λιμάνι.

Mην περιμένεις την αυγή….

Ελίνα Δερμιτζόγλου