Το μικρό μου αερικό
Σε ανυποψίαστη στιγμή και ενώ μου έχει δηλώσει ότι απαγορεύεται διά ροπάλου να μπω στο δωμάτιό της, σκάει μύτη με ένα κόκκινο φόρεμα που έχει πάρει από την ντουλάπα της, βραχιόλι και δαχτυλίδι στο δεξί χέρι, καλτσούλες πουά και τα παπουτσάκια από το μπαλέτο. Είναι αταίριαστα μεταξύ τους όσα φοράει αλλά με τον μοναδικό, κοριτσίστικό της τρόπο τα κάνει να δένουν αρμονικά. “Κοίτα με μαμά! Πως είμαι; Καλή;” την ερώτηση συνοδεύουν αέρινες κινήσεις και περπάτημα στις μύτες των ποδιών. “Είμαι ο κόκκινος κύκνος και θα χορέψω την λίμνη των κύκνων. Είμαι μια σταρ! Έλα, μαμά, θα δώσω παράσταση στο σαλόνι. Μπαμπά, θα με συνοδεύσεις;”
Οι κινήσεις της είναι αέρινες, σαν να χορεύει ένα ξωτικό, ένα αερικό! Έτσι λεπτή και ψηλή που είναι, με δύο κλαράκια για πόδια και με όλα αυτά τα όμορφα αξεσουάρ της, τον φιόγκο του φουστανιού, τα παπουτσάκια του μπαλέτου, τα ψεύτικα φανταχτερά κοσμήματα μοιάζει σαν μια μικρή νεράιδα που το έσκασε από κάποιο παραμύθι. Τόσο ντελικάτη, σαν μικρογραφία γυναίκας. Ύφος σοβαρό, εύθραυστη παρουσία. Με έχει μαγέψει. Ο πατέρας της την καμαρώνει σαν ερωτευμένος. Την παρακολουθώ και δεν χωράει το μυαλό μου ότι αυτό το αιθέριο πλάσμα έχει προέλθει από εμένα.
Το σαλόνι ξαφνικά έχει μετατραπεί σε θεατρική σκηνή και την παρακολουθούμε με δέος. “Ομορφαίνεις τη ζωή μας” της ψιθυρίζω. Παραδομένη στον χορό της δεν με ακούει καν. Το σαλόνι τώρα είναι μια λίμνη και εκείνη ένας κατάλευκος, καμαρωτός κύκνος και ας λέει ότι είναι κόκκινος. Κατάλευκος είναι σαν την παιδική της ψυχούλα. Ταξιδεύουμε όλοι νοερά σε μέρη που μας καθοδηγεί το μικρό και λεπτεπίλεπτό της χέρι με το φανταχτερό ψεύτικο δαχτυλίδι. Για λίγο έχουμε ξεχάσει προβλήματα και έγνοιες και αιωρούμαστε πάνω από πόλεις και βουνά, φτάνουμε τον ήλιο δίχως να καιγόμαστε και αγγίζουμε έναν αστεροειδή. Γνωρίζουμε άλλα σύμπαντα όπου η αγάπη υπερτερεί και αστερόσκονη ευτυχίας μας λούζει. Απολαμβάνουμε το δεκάλεπτο μαγικό ταξίδι ενώ εκείνη χορεύει εκστασιασμένη πάνω σε ένα σύννεφο ροζ με κλειστά μάτια και μια – υπέροχα – αθώα καρδιά στο στήθος της.
Αφιερωμένο στην Άννα μου…
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
