Ροζ πλαστικά φλιτζανάκια

Να κάνω καφέ και να τα πούμε;

Με ρωτούσε η Εύα. Και εγώ έριχνα μια ματιά στα ρούχα μου, συνδύαζα άτσαλα και στα γρήγορα μια τσάντα και ένα παπουτσάκι, έβαζα και ένα ψεύτικο κραγιόν στα χείλη και περνούσα στο φωταγωγό που χώριζε αλλά και ένωνε συνάμα τα σπίτια μας.

Εκεί λοιπόν περνούσαμε τα πιο όμορφα κυριακάτικα πρωινά. Κάτω από έναν ήλιο που χαμογελούσε και ζέσταινε τις ψυχές μας.

Η Εύα έστρωνε το μικροσκοπικό μας τραπέζι, εγώ κουβαλούσα το τεράστιο λουλουδάτο τραπεζομάντιλο της μαμάς, ψηνόταν ο αόρατος ελληνικός στο μπρίκι και σερβιριζόταν ευλαβικά  και με προσοχή στα ροζ πλαστικά φλιτζανάκια μας.

Παίρναμε τις θέσεις μας και τα λέγαμε. Και μιλούσαμε για τη ζωή, λες και την ξέραμε.

Μου λείπει αυτή η εποχή. Η εποχή με το ψεύτικο κραγιόν, τον αόρατο ελληνικό καφέ, τα πλαστικά ροζ φλιτζανάκια και τον χαμογελαστό ήλιο.

Μου λείπει που τα λέγαμε. Που μιλούσαμε για τη ζωή, λες και την ξέραμε.

Να κάνω καφέ και να τα πούμε;

Δεν χωράμε σε μικροσκοπικά τραπέζια πια και έχουμε εθιστεί στον καφέ και το τσιγάρο.

Να κάνω καφέ και να τα πούμε Εύα;

Να μιλήσουμε για τη ζωή. Λες και τη μάθαμε, στραβάρα μας…

Ιωάννα Πιτσιλλή

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *