Η μοναξιά δεν είναι πάντα επιλογή
Είμαι μόνη. Δεν ξέρω αν κατέληξα μόνη ή το επέλεξα. Μάλλον το πρώτο. Ίσως γιατί κυνηγούσα όνειρα που απέβαιναν χίμαιρες. Νόμιζα πως άγγιζα ουρανό, ήλιο, κάτασπρα σύννεφα, μα ήταν καταιγίδες με βροχή κι αστραπόβροντα. Μια ζωή ένα ασταμάτητο κυνηγητό της ευτυχίας. Κι αυτή να απομακρύνεται όλο και περισσότερο.
Σαν τους Ιππότες που ψάχνοντας το Ιερό Δισκοπότηρο έτρεχαν σε χώρες μακρινές και τόπους μαγικούς χωρίς αποτέλεσμα. Μάζευαν μόνο πληγές από τα ‘τέρατα’ που αντιμετώπιζαν. Έτσι κι εγώ. Το μόνο μου απόκτημα τα τραύματα. Κάποια ορατά, κάποια αόρατα. Αυτά τα τελευταία είναι που πονάνε περισσότερο. Μα πώς να τα γιατρέψω; Αδυνατώ.
Μήπως δεν θέλω; Ποιο το νόημα άλλωστε. Χρόνια τώρα το ίδιο σκηνικό, ένα έργο που έχω ξαναδεί. Κι όμως συνεχίζω να παρακολουθώ κάθε φορά που ξαναρχίζει παρόλο που γνωρίζω το τέλος του. Οδυνηρό, με την πρωταγωνίστριά του πληγωμένη, για άλλη μια φορά να προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της, την ώρα που πέφτουν οι τίτλοι του τέλους.
Της αναγνωρίζω όμως τη δύναμη, την αντοχή. Της αξίζει ένα μεγάλο ‘Μπράβο’, μα κι ένα μεγαλύτερο ‘Προχώρα’. Μόνο που πρέπει να ακολουθήσει επιτέλους άλλη κατεύθυνση. Ίσως αυτή να είναι και η λύση. Η διαφορετική, μην πω αντίθετη, κατεύθυνση!
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
