Μια φορά θα επιτρέψεις να λεηλατήσουν το σπίτι σου

Άνοιγα πάντα την καρδιά μου, όπως ανοίγεις την πόρτα ενός φιλόξενου σπιτιού. Διάπλατα.

Όπως ένας καλός οικοδεσπότης, θα υποδεχτεί τον επισκέπτη του, με όλα του τα καλούδια και θα πασχίσει να τον κάνει να νιώσει σαν στο σπίτι του, έτσι έκανα κι εγώ κι έτσι θα συνεχίσω να κάνω. 

 

Κάποιοι έκαναν μία μόνο επίσκεψη κι εξαφανίστηκαν αμέσως μετά. Δεν λυπήθηκα όμως. Εγώ το σπίτι μου το είχα ανοίξει. 

Υπήρξαν κι εκείνοι που ήρθαν, μοιραστήκαμε όμορφες στιγμές για αρκετές φορές, αλλά σιγά σιγά χάθηκαν κι αυτοί. Πάλι δεν απογοητεύτηκα, η πόρτα του σπιτιού μου, θα είναι πάντα ανοιχτή και έτοιμη να τους ξαναδεχτεί. 

 

Στην πορεία μου, υποδέχτηκα και κάποιους επισκέπτες ξεχωριστούς. Είναι εκείνοι που έμελλε να γίνουν συγκάτοικοί μου. Εκείνοι που ήρθαν 

μεν απρόσμενα μα είναι ακόμα εδώ και νιώθω πως εδώ θα παραμείνουν ό,τι κι αν συμβεί. Κέρδισαν την αγάπη και την εμπιστοσύνη μου μα κυρίως ένα ζευγάρι κλειδιά, γιατί το σπίτι αυτό είναι πλέον και δικό τους. 

Αυτούς, τους αγαπώ ιδιαίτερα πια και δίχως εκείνους το σπίτι μου θα μοιάζει αδειανό. 

 

Μέχρι εκεί λοιπόν, όλα καλά. 

Τι συμβαίνει όμως, όταν εσύ ανοίγεις διάπλατα την πόρτα του σπιτιού σου και κάποιοι περνούν μέσα, αφήνοντας όπου πατήσουν λάσπη με τα παπούτσια τους; Γιατί υπάρχουν κι αυτοί οι επισκέπτες. Λίγοι ίσως, όμως θα καταφέρουν να κάνουν την ζημιά τους για όσο μείνουν. 

Σαν σωστός οικοδεσπότης, θα τους δικαιολογήσεις για να νιώσουν άνετα. Έτσι έχεις μάθει άλλωστε, να δίνεις χώρο και χρόνο στους ανθρώπους. 

Τι έφταιγαν λοιπόν, αν το χώμα που πατούσαν ήταν βρεγμένο και λασπωμένο; Και προφανώς θα ξέχασαν να βγάλουν και τα παπούτσια τους, θα σκέφτηκες εσύ, ή έστω να τα σκουπίσουν κάπου πρόχειρα.

 

Μέχρι που μια μέρα, διαπίστωσες με μεγάλη απογοήτευση, πως όσο εσύ άνοιγες διάπλατα την πόρτα σου, καθαρίζοντας προηγουμένως ότι είχαν αφήσει, για να τα βρουν και πάλι λαμπερά, εκείνοι σου φύλαγαν για δώρο αποχαιρετιστήριο, εκτός από την λάσπη που τελικά έρεε από μέσα τους, κάτι πολύ χειρότερο. 

Σε έκλεβαν πίσω από την πλάτη σου, χαρίζοντας μπροστά σου ένα χαμόγελο υποκριτικό. Έκλεβαν καθημερινά το σπίτι σου λιθαράκι λιθαράκι και είχαν την αξίωση, από φιλοξενούμενοι να γίνουν οικοδεσπότες. Άνθρωποι που μόνος τους σκοπός είναι να κλέψουν 

ζωές, μιας και δική τους δεν είχαν ποτέ. 

Εκεί, προσπαθείς αρχικά να συνέλθεις από το σοκ. Μόλις συνειδητοποιήσεις όμως το μέγεθος και τον τρόπο κυρίως της απάτης τους, ένα συναίσθημα σε κατακλύζει. Έντονο και πρωτόγνωρο συνάμα για σένα. Αηδία! 

Αηδία που θα την ακολουθήσει έντονος θυμός. Εκεί, η πόρτα κλείνει ακαριαία και διπλοκλειδώνεται. Δεν υπάρχει δικαιολογία που να μπορεί να σε κάνει να σεβαστείς και να κατανοήσεις έναν κατά συνείδηση ασεβή άνθρωπο. 

 

Κι αν νόμιζες πως δεν υπάρχουν και χειρότερα, δυστυχώς θα σε στεναχωρήσω. 

Είναι και κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων, που δεν θα τους πεις επισκέπτες. Ούτε και συγκάτοικους. Ήταν για πολύ καιρό, συνιδιοκτήτες αυτού του σπιτιού. Καρδιάς και Ψυχής. 

Τους παραχώρησες εν λευκώ, κλειδιά και τίτλους ιδιοκτησίας του οικήματός σου. Μέχρι που το βαρέθηκαν και θέλησαν να το γκρεμίσουν. Και έκαναν το θέλημα τους πράξη. Γιατί μπορούσαν και γιατί το είχες επιτρέψει.

Εκεί, όσο κι αν πονάει το μέγεθος της υποκρισίας και της αχαριστίας τους, όταν πια την νιώσεις σε όλο της το μεγαλείο και έχεις περάσει από όλα τα πιθανά συναισθήματα που υπάρχουν, ένας δρόμος μόνο υπάρχει. 

Μαζεύεις ότι σου έχει απομείνει, γυρνάς την πλάτη σου κι ανοίγεις το βήμα σου σε πορεία αντίθετη. Μακρυά από τους ίδιους κι από όσους τους σιγοντάριζαν με λόγια ή πράξεις το έργο τους. 

Πριν πάρεις όμως την οριστική σου απόφαση να ξεκινήσεις, ένα σου μένει να κάνεις. 

Γύρνα και πέτα τους τα κλειδιά. 

Θα πανηγυρίσουν αρχικά με το τρόπαιό τους, αλλά δεν θυμούνται καν πως το μόνο που θα αντικρύσουν αν καταφέρουν να ξεκλειδώσουν την πόρτα, θα είναι ερείπια και χαλάσματα. Εκείνα ακριβώς που πάλευαν διακαώς να κερδίσουν από σένα. Ακόμα και τα ερείπια σου. Μόνο που χωρίς εσένα τους είναι άχρηστα κι όταν θα το καταλάβουν, εσύ θα είσαι ήδη μακρυά, με καινούριες κλειδαριές ασφαλείας στην καρδιά σου και γερά θεμέλια στην ψυχή σου.