Ο λατρεμένος κλόουν

H καθημερινότητα ξέρεις μας φθείρει, μας ροκανίζει όπως το σαράκι το ξύλο.
Ξέρεις, εγώ είμαι ακόμη εδώ όρθια έχοντας όμως παγώσει τον χρόνο στο χθές, σε εκείνη τη στιγμή που μου ξερίζωσε ό,τι πιο ζωντανό είχα μέσα μου.
Έχει πετρώσει η ψυχή μα φύλαξα μια γωνιά τρυφερή σαν βαμβάκι, σε ετούτη αποσύρομαι τις νύχτες και σε ετούτη σε ανταμώνω. Για λίγο με αγκαλιάζει η ζεστασιά σου, για λίγο με σκεπάζει τρυφερά η χροιά σου.
Ξέρεις, είμαι εδώ μα φοβάμαι μήπως όταν ανταμώσουμε πάλι μη τυχόν και δεν σου αρέσει άλλο αυτό που θα αντικρίσεις.
Ξέρεις, εγώ πάγωσα για να αντέξω!
Φόρεσα ένα ψεύτικο χαμόγελο συν ένα παγερό βλέμμα, έβαλα και πέντε πινελιές χρώμα στο πρόσωπο και όποιον συναντώ χαρά δείχνω πως πλημμυρίζει το μέσα μου.
Ξέρεις, έμαθα καλά να παίζω αυτό τον ρόλο, έχουμε κουμπώσει εμείς οι δυο σαν ένα. Έτσι κι αλλιώς οι άνθρωποι δεν νοιάζονται αληθινά, άρα γιατί να δείξω την θλίψη και λύπη μου; Θα καταλάβουν; Όχι βέβαια.
Θα χαρούν; Μα φυσικά.
Άρα γιατί να δώσω τέτοιες χαρές σε κάποιους που ψεύτικα νοιάζονται και ευχαρίστηση νιώθουν με τον πόνο και Γολγοθά μου; Όχι, προτίμησα να επιλέξω το άλλο μονοπάτι.
Ξέρεις, αυτό το δύσκολο για μένα, αυτό της σιωπής και του μαρμάρινου προσώπου.
Αυτό του κλόουν.
Ξέρεις, εγώ και η θλίψη μου παρέα στον παγωμένο κόσμο μου όμως χαρίζοντας τις πιο ζεστές ματιές και τα πιο γλυκά χαμόγελα.
Ξέρεις, όπως ο λατρεμένος κλόουν όλων.

Στέλλα Α.