Είναι που λες, κάποιες σχέσεις που δεν κάνουν ποτέ τον κύκλο τους. Γιατί, πολύ απλά, είναι οι ίδιες κύκλοι που δεν κλείνουν ποτέ. Σχέσεις-πανσέληνοι, γεμάτα φεγγάρια που ακόμα και στο άδειασμά τους ονειρεύονται την επόμενη ολοκλήρωσή τους μέχρι πάλι να χαθεί και αυτή.
Σχέσεις που δεν θυμάσαι -ακριβώς- την χρονική στιγμή που άρχισαν και σίγουρα όχι αν τελείωσαν ποτέ. Σχέσεις καρμικές, μοιραίες, σταθμοί. Όπως και να τις χαρακτηρίσεις το νόημα δεν αλλάζει.
Είναι εκεί, παραπλεύρως της ζωής σου, κομμάτι από το παζλ που την συνθέτει, να την συμπληρώνουν. Που κάθε φορά που αποφασίζεις να τις λήξεις, αναγεννιούνται και ξεκινάς μαζί τους από την αρχή. Σχέσεις όμοιες με κύκλους.
Χωρίς καμιά αρχή και χωρίς κανένα τέλος. Που υπήρχαν ανέκαθεν και θα υπάρχουν για πάντα. Και που, βασανιστικά, προσδοκούν ένα τέλος λυτρωτικό που δεν έρχεται ποτέ. Και είναι αυτό -ακριβώς- το ατελές του πράγματος που, μεγαλειωδώς, γεννάει το φως.
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια… Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά…
