Ημερολόγιο, καταχώρηση: 35915, Ημερομηνία: 26-03-2019
Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει καθώς το γελαστό σου πρόσωπο χαράζεται στις σκέψεις μου. Αναμνήσεις από μια άλλη ζωή, λίγο διαφορετική, γεμάτη μαγεία και ελπίδα. Το βλέμμα σου δάμαζε τον θυμό μου και η αγκαλιά σου έπαιρνε μακριά τον πόνο μου. Δυο σώματα χώρια που ζούσανε την ίδια ζωή.
Μου χαμογέλασες και πλησίασα, αμήχανος μα γεμάτος ελπίδα. Μιλήσαμε και γελάσαμε, αυτό ήταν το πρώτο βήμα. Από εκείνη την στιγμή η ζωή μετατράπηκε σε ένα πανέμορφο όνειρο, γεμάτο θαύματα, επιτυχίες και ευτυχία. Μαζί βγάλαμε τις παρωπίδες που μας φόρεσε η ζωή, μετατρέψαμε την αγάπη μας σε βάρκα και ταξιδέψαμε στους ωκεανούς της. Όμως τα χρόνια πέρασαν και γέρασες, στάθηκα δίπλα σου, σε φρόντισα και δεν σε άφησα στιγμή μόνη.
Έβλεπα την απώλεια σου σαν βράχο που η βάρκα μας δεν μπορούσε να αποφύγει, πάλεψα, έκλαψα, προσευχήθηκα. Ζητούσα να μείνεις λίγο παραπάνω, να κάνουμε κι άλλα ταξίδια ή έστω να με αφήσει ο θεός να πεθάνω και εγώ μαζί σου. Σιωπή, δεν πήρα απάντηση. Η ημέρα ήρθε που έκλεισες τα μάτια σου και ήμουν πάλι μόνος μου. Η βάρκα μας χτύπησε με τεράστια δύναμη επάνω στον βράχο και έσπασε σε πολλά μικρά κομμάτια, εγώ έπιασα το μεγαλύτερο που βρήκα και το έκανα σχεδία. Από τότε τα κύματα της ζωής δεν σταμάτησαν να χτυπάνε το βασανισμένο μου κορμί.
Όσο για τα νέα μου αγάπη μου, πριν μια εβδομάδα γνώρισα ένα μικρό παιδί, δεν είχε οικογένεια, το παρατήσανε στο δρόμο όταν ήτανε μωρό. Του έδωσα ένα κομμάτι ψωμί και του αγόρασα μια φορεσιά ρούχα. Του ζήτησα να μείνει μαζί μου, να τον φιλοξενήσω. Όμως είναι πολύ περήφανος για να δεχτεί, θέλει λέει να παλέψει για να επιβιώσει, θα κερδίσει το φαΐ του μόνος του. Από εκείνη την στιγμή περνάω από εκεί που ζητιανεύει και του ζητάω να με εξυπηρετήσει κουβαλώντας τα ψώνια μου. Μόλις τα μεταφέρει μέχρι το σπίτι του δίνω μια γκοφρέτα και λίγα λεφτά, χαμογελάει και με ευχαριστεί.
*Τα μάτια του μου θύμισαν τον μικρό μας. Βοηθώντας τον νιώθω πως βοηθάω τον γιο μας, θυμάμαι μου είχες πει πως δεν έφταιγα και πως κάναμε ότι μπορούσαμε για να σώσουμε όταν η αρρώστια του χτύπησε την πόρτα. Όμως μέσα μου ένιωθα πως υπήρχε κάτι που μπορούσα να κάνω και δεν προσπάθησα αρκετά για να τα καταφέρω.
**Σήμερα προς έκπληξη μου βρήκα μια άσπρη τρίχα, ίσως να ήρθε η ώρα επιτέλους να έρθω κοντά σου. Όμως, συγγνώμη θα χρειαστεί να περιμένεις λίγο παραπάνω, γιατί πρώτα πρέπει να βοηθήσω τον νεαρό. Θέλω να του σταθώ σαν τον πατέρα που ποτέ δεν είχε και θέλω να τον δω να χαμογελάει μέσα σε ένα ζεστό σπίτι, με καθαρά ρούχα, με μια όμορφη οικογένεια και με γεμάτο στομάχι.
Γιώργος Χατζηκυριάκου
Διαβάστε το προηγούμενο μέρος: http://metaximas.org/2019/03/21/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82/
