Ναι, το ξέρω, κλεμμένο είναι. Κάποιος άλλος το έχει αναρτήσει πρώτος σε quote. Δεν υπάρχει παρθενογένεση στις διαδικτυακές ατάκες. Μέχρι βέβαια αυτός ο κάποιος να συντάξει και να μου επιδώσει αγωγή για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας, μπορώ να καταθέσω και εγώ την αλήθεια μου, ως έξυπνη γυναίκα που είμαι καταδικασμένη να ερωτεύομαι σαν ηλίθια.
Πρώτα απ’όλα ας οριοθετήσουμε το θέμα μας. Ποια είναι η έξυπνη γυναίκα; Κάνουμε IQ tests και όσες είναι πάνω από ένα level τις χαρακτηρίζουμε έξυπνες; Έξυπνη είναι η πρώτη χαρακτηριστική ιδιότητα της γυναίκας που είναι δυναμική, αυτάρκης, υπεύθυνη, ικανή, δίνεται με πάθος σε ό,τι κάνει, τολμά, δε φοβάται να αναμετρηθεί με νέες προκλήσεις και γενικά μοιάζει κυρίαρχη σε ένα κόσμο ακυβέρνητο.
Θα περίμενε κανείς ότι μία τέτοια γυναίκα μόνο να επιβληθεί στο αρσενικό θα ήθελε. Ότι κανένας πιο θηλυπρεπής ρόλος δε θα της ταίριαζε. Ότι δεν θα μπορούσε να συνυπάρξει παραπάνω, ότι δε θα έκανε υποχωρήσεις, ότι δε θα ασχοληθεί με τον άλλον, ότι δε θα υποταχθεί.
Και αυτό, όχι μόνο το περιμένει ή το νομίζει η κοινωνία, αλλά το φοβάται και ο άντρας, το μισό μέρος δηλαδή της κοινωνίας. Γι’ αυτόν η έξυπνη γυναίκα μένει ένα εξιδανικευμένο άπιαστο χωρίς προσβασιμότητα.
Ο μέσος άντρας τη θαυμάζει από μακριά και δεν τολμά να πλησιάσει, από φόβο μήπως “φάει τα μούτρα του” , από φόβο μήπως του επιβληθεί, μήπως δεχθεί πλήγμα ο ανδρισμός του, μήπως τις εκδηλώσει την αδυναμία του.
Ευτυχώς ή δυστυχώς υπάρχει και ο άλλος μέσος άντρας, αυτός που δεν έχει τόσο δεύτερες σκέψεις, που δεν υπακούει στις επιφυλάξεις του νου, που τολμά να χτυπήσει την πόρτα της χωρίς ουσιαστικά να ξέρει τι κρύβεται από πίσω. Χωρίς ουσιαστικά να θέλει να την ανακαλύψει.
Είναι αυτός ο άντρας που μένει ασυγκίνητος από τη μεγαλειώδη λάμψη της, από την επιβλητική της δυναμική, που δεν του λένε τίποτα οι επιτυχίες και τα επιτεύγματά της, αλλά που στοχεύει κατευθείαν στη θηλυκή της πλευρά, απαιτώντας με ένα βλέμμα άμεση υποταγή.
Και εκείνη, που κουράστηκε να αντικρίζει από μακριά τα βλέμματα θαυμασμού, που θέλει να πετάξει από πάνω της την ταμπελίτσα “κοιτάτε αλλά μην αγγίζετε”, που νιώθει ότι θέλει επιτέλους να φωνάξει ότι και το μέσα της είναι εξίσου πολύτιμο και όμορφο με το έξω της, εκείνη είναι έτοιμη να παραδοθεί χωρίς όρους.
Και ερωτεύεται. Σε μία στιγμή, σε ένα λεπτό. Τη μία του λέξη που ξεστόμισε, το ένα του βλέμμα που με καμαρωτή αυθάδεια έριξε πάνω της, τη μία του κίνηση, το ένα χάδι που αβίαστα τόλμησε.
Γιατί τελικά η έξυπνη γυναίκα δεν ερωτεύεται τον άνθρωπο, αλλά αυτό το λίγο που της δίνει, αλλά που της έχει λείψει πολύ. Ερωτεύεται αυτό που έχει ανάγκη, γίνεται αυτό που θα’θελε να είναι, ποντάρει όλη της την κάβα σ’ αυτό το γκανιάν που ξεπετάχτηκε στο κουλουαρ της ζωής της. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, παύει να είναι έξυπνη. Παύει να ορίζει, παύει να αποφασίζει, παύει να υπολογίζει. Παρά μόνο αφειδώς δίνει.
Δίνει μέχρι που ν’ αδειάσει. Να μην έχει άλλο εαυτό να ξοδέψει. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή από έξυπνη γίνεται ηλίθια. Και πραγματωνεται το υπό του Όσκαρ του Ουάιλντ ρηθέν: “στον έρωτα ξεκινάμε απατώντας πρώτα απ’όλα τον εαυτό μας”!
Ανθή Γεώργα
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
