Για μια επίθεση αγάπης..

Πολέμησα για σένα, ρε! 
Ναι.
Πολέμησα! 
Αγωνίστηκα μέχρι τελικής πτώσης. 
 
Είναι αστείο, μα δεν περίμενα πως θα ήσουνα τόσο δυνατός αντίπαλος. 
Ούτε εγώ φαντάστηκα ποτέ, ότι θα αποδεικνυόμουν τέτοια επίμονη μαχήτρια! 
 
Βασικά, ξέρεις, δεν πήγαινα για πόλεμο. 
Πάντα φιλειρηνικες ήταν οι διαθέσεις μου απέναντι στους ανθρώπους. 
Μα εσύ κατάφερες, με μεγάλη μαεστρία μάλιστα, και ξετρύπωσες από τα μέσα μου ό,τι χειρότερο κρυβόταν  καλά, που ούτε εγώ το γνώριζα. 
 
Ναι. 
Μου συστήθηκα ξανά, εξαιτίας σου. 
Με έμαθα από την αρχή και με εξέπληξα, ατυχώς αρνητικά. 
Οφείλω να σου αναγνωρίσω πολλά. 
Άξιος παίχτης. 
Αήττητος. 
Το χειροκρότημα όλο δικό σου, φίλε μου. 
 
Βρέθηκα ξαφνικά να πολεμάω για σένα, με σένα. 
Σε έναν πόλεμο που εσύ υποκίνησες,  εν καιρώ ειρήνης και χωρίς ουσιαστική αφορμή. 
 
Χτυπήθηκα και μάτωσα πολλές φορές. 
Ξέμεινα από δυνάμεις και πυρομαχικά άλλες τόσες και θέλησα να εγκαταλείψω. 
 
Μα κάθε που πήγαινα να λιποτακτίσω, σκοτωνόμουν. 
Νεκρή ορμούσα και πάλι στο πεδίο της μάχης, γιατί μόνο εκεί ξαναέβρισκε παλμό η καρδιά μου. 
Έλεγα καλύτερα νικημένη και ζωντανή, παρά κερδισμένη και νεκρή. 
Άλλωστε, ήττα και νίκη είναι πάντα έννοιες σχετικές. 
 
Εκεί.. 
Στα χαρακώματα μαζί σου.. 
Να βγαίνω για μια επίθεση αγάπης κι εσύ καλά κρυμμένος, να με πυροβολείς ξανά και ξανά. 
 
Εκεί.. 
Να εμμένω πεισματικά να γίνομαι ο στόχος στις σφαίρες σου. 
Να είμαι το θύμα στις ενέδρες σου. 
Η ικανοποίηση στον επεκτατισμο σου. 
Το λάφυρο, που με τόσο μένος άρπαξες κι έφυγες! 
 
Έφυγες.. 
 
Λιποτάκτισες, μωρό μου.. 
 
Δεν ξέρω το γιατί.. 
Σε κούρασε ο πόλεμος; 
Βαρέθηκες γιατί τον κέρδιζες; 
Ή φοβήθηκες γιατί τον έχανες, μήπως; 
 
Όπως και να ‘χει, 
για σένα, γύρισες νικητής και γέμισες παράσημα. 
Για μένα, υπήρξες ένας εγωιστής ρίψασπις και τίποτα άλλο. 
 
Μην περιμένεις φυσικά κι εγώ να σε παρασημοφορήσω! 
 
Εγώ, αν και γυναίκα, θα σου δώσω μόνο δύο συμβουλές. 
 
Πρέπει κάποτε να μάθεις πως ο σωστός στρατιώτης, ο Άνθρωπος πολεμιστής, δεν πολεμάει για τη χαρά του πολέμου, αλλά γιατί, για κάποιους λόγους, είναι αναγκασμένος να το κάνει. 
 
Και φυσικά δεν αφήνει ποτέ το θύμα του να ψυχορραγεί.. 
Το αποτελειώνει! 
Είναι πιο έντιμο αυτό.
 

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *