Περί ερώτων και υδάτων

-Και τα λόγια φεύγουν ;

-Και τα λόγια !

-Και τα γέλια ;

-Και τα γέλια !

-Και τα δάκρυα !

-Και τα δάκρυα !

-Και όλα γυρίζουν πίσω λίγο διαφορετικά ;

-Όλα, θαρρώ, ..όλα !

-Και δεν υπάρχει τίποτα που μένει στη θέση του για πάντα ;..δεν υπάρχει τίποτε που να μη φεύγει ποτέ ;

-Πως δεν υπάρχει !Αυτό που ποτέ δεν φεύγει από τη θέση του,..είναι η αγάπη μας, για όλα αυτά που φεύγουν,..Αυτή είναι, που τα ξαναφέρνει όλα πίσω! Χωρίς αυτή, τίποτε δεν θα ξαναρχόταν κοντά μας!!

Το πιότερο μυστικό άβατο της ανθρώπινης φύσης, εκείνο το αδιάφανο, σκιερά φωτισμένο αγνάντι, εκείνο που φυλάσσονται μνήμες, δάκρυα, πάθη, λάθη, προσμονές. Εκείνο που καταχωνιάζονται ελλείψεις, ανεπάρκειες, λησμονιές. Το ακουμπάμε τις βραδιές στο μαξιλάρι, κι άν είναι χειμώνας, προσπαθούμε να κρύψουμε τις πληγες, κι άν είναι καλοκαίρι, τότε ζεσταίνουμε τις θύμισες που δεν συνωμοτούμε στο να χαθούν.

Το χρονοντούλαπο της συνείδησης.

Έχεις προσέξει πρόσωπα, με χείλη χαμογελαστά, μα μάτια θλιμμένα;

Είναι οι άνθρωποι που δεν τους χαμογέλασε η ζωή και της πάνε κόντρα! Της χαμογελούν εκείνοι , για να ξορκίσουν το κακό.

Δεν θέλουν την λύπηση κανενός! Όπλα τους η περηφάνια και η ελπίδα.

Σοφία και δύναμη στο βλέμμα τους. Πώς να χάσω την πίστη μου στη δικαιοσύνη της ζωής, αφού τα όνειρα εκείνων που περπατούν πάνω στα πούπουλα δεν θα γίνουν πιο όμορφα από τα όνειρα εκείνων που περπατούν πάνω στο χώμα;

Αχ, και να γεμίζαμε με την ίδια ευκολία που γεμίζει το φεγγάρι, αχ και να πόναγε η κοιλιά μας μόνο από τα γέλια, .άχ και να αναγνωρίζαμε τα λάθη μας με την ίδια ευκολία που αναγνωρίζουμε τα λάθη των άλλων, άχ και να πνιγόμασταν πάντα στα φιλιά και ποτέ σε μια κουταλιά νερό, αχ και να ήθελαν οι άνθρωποι να λένε μόνο αλήθειας, άχ και να μπορούσαμε να πούμε με τα μάτια όσα δεν τολμούμε να πούμε με τα λόγια, αχ και να μην πίστευαν οι άνθρωποι μόνο αυτό που έχουν ανάγκη να πιστέψουν, άχ και να απαγορευόταν η φράση, ‘ουδείς αναντικατάστατος’, αχ και να’μασταν πάντα γελαστοί και ποτέ γελασμένοι..

άχ και νά ‘ξερες !!

Ο A. Einstein έλεγε πώς, παραφροσύνη είναι νά κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και νά περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα. Κάθε φορά που διαβάζω μια υπερβολική αντίδραση σε μια ερωτική απογοήτευση ή σε έναν ερωτικό ενθουσιασμό, μου έρχεται στο μυαλό αυτή η κλισέ φράση, Και εμείς αγαπήσαμε, δεν κάναμε έτσι ! Μετά αυτομάτως θυμάμαι πως κάναμε έτσι και πολύ χειρότερα και πώς δε θεωρώ καμία αντίδραση υπερβολική, οπότε συνεχίζω να λέω πώς πάντοτε, από καταβολής του κόσμου, ο έρωτας είναι αυτός που μας κινεί, κι ‘είναι καλύτερα ν’ αποκτήσεις κάτι κι ας το χάσεις, παρά να μην το αποκτήσεις ποτέ. Η μυρωδιά, σε τούτο το μονοπάτι, θα πρέπει να είναι κάτι ανάμεσα σε παλιό φιλί και λάδι κυπαρισσιών, να βαθαίνει η αγκαλιά σαν αγαπιέσαι!

Οι στιγμές θέλουν να είσαι εκεί. Οι άνθρωποι που αγαπιούνται οφείλουν να συναντιούνται, να κοιτάζονται βαθιά, να αγγίζονται ως τα οστά, να χωράνε στα σύμπαντα, παράλογα, αλλά μαζί. Να συμβιώνουν, να τσακώνονται, να τσαλακώνονται, να γελάνε, να μοιράζονται τον ίδιο ουρανό, να είναι εκείνοι πού θα τους χρωστάς πάντα γιατί σου έμαθαν την διαφορά ανάμεσα στο ‘ κράτα το χέρι μου’ και στο ‘κράτα μου το χέρι. Οι άνθρωποι οφείλουν να λένε τι αισθάνονται, όσο ακόμη, οι ίδιοι υπάρχουν !

Κάποιοι άνθρωποι, είναι σαν νερό για την ζωή μας. Έχουν μεγάλη αξία χωρίς το αντίστοιχο αντίτιμό τους. Έχουν κι έναν μεγάλο αγαπώ, αντίστοιχο της παρουσίας τους. Και μόνο άν θέλεις, αληθινούς θησαυρούς, οφείλεις να είσαι αποφασισμένος να κατέβεις στον βυθό και να ψάξεις πολύ..άν θέλεις..

Για ένα πράγμα μόνο, μπορείς να είσαι σίγουρος, για την βαθύτερη ουσία του εαυτού σου. Ο χρόνος αποκαλύπτει τα πάντα., κι’άν είμαστε “ατόφιοι”, με όποιο κόστος, αξίζει, να είμαστε ο εαυτός μας. Η δοτικότητα δέν εξαντλείται. Όσο πιό πολύ την εκφράσεις τόσο πολλαπλασιάζεται. Και αυτό, το λένε ψ υ χ ι κ ή ισορροπία ! Το δώρο της προσμονής, ένα συναίσθημα ειλικρινές, ένα “προνόμιο”, που ισχύει από μόνο του μια ζωή .

Η ζωή, δεν χαρίζεται, κορώνα -γράμματα, πετώντας κέρματα. Μονάχα όσων τα μάτια  ξεπηδούν πάνω από τις κορυφογραμμές, κι’ οι φωνές, τρυπώνουν στα σύννεφα, ανήκουν στην αντίπερα όχθη! Ν’ ακολουθείς τη καρδιά, μα έχε μαζί σου και το μυαλό, α, ναι και μην ξεχνάμε …καλοκαίρι έχουμε..και αν δεν υπάρχει “μάτι” και “ψυχή” να το δεις, έχει δύναμη η ομορφιά των ανθρώπων !

 

Δώρα Καζακίδου

 

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *