Παγωμένο γκρι ανοιχτό
Να γυρνούσε ο χρόνος πίσω. Να δίναμε ραντεβού έξω από το σπίτι μου ξανά. Να ερχόσουν να με πάρεις εκεί γύρω στις έξι όπως πάντα. Θα έβγαινα αναπηδώντας ανάλαφρα φορώντας το καινούργιο μου φουστάνι. Θα ήταν ένα όμορφο ανοιξιάτικο απόγευμα και στο δρόμο θα ήταν διάχυτη η μυρωδιά από τις ανθισμένες νερατζιές. Το αυτοκίνητο θα μοσχοβολούσε από αυτά τα ωραία αρωματικά που κρέμαγες πάντα στον καθρέφτη πριν συναντηθούμε και θα έπαιζε το τραγούδι που μου αρέσει, εκείνο που ποτέ δεν άκουγες όταν οδηγούσες μόνος. Και ας μην το παραδεχόσουν. “Καλώς την” θα μου έλεγες με ένα χαμόγελο συγκρατημένο μα πίσω του θα κρυβόταν όλη η ευτυχία του κόσμου. Θα φορούσες ξανά εκείνο το λευκό πουκάμισο που σου πήγαινε πολύ. Θα ξεκινούσαμε τη βόλτα μας βγαίνοντας στη λεωφόρο Ποσειδώνος. “Θάλασσα και όπου να’ναι” θα σου έλεγα.
Στη διαδρομή θα χάζευα τον ήλιο που δύει. Και εσύ εμένα. Κλασικά. Νόμιζες ότι δεν σε έβλεπα μα με την άκρη του ματιού μου σε τσάκωνα να προσπαθείς να ξεκλέψεις όσες περισσότερες εικόνες μπορούσες από τις αντιδράσεις μου. Να τις εγκλωβίσεις στο κάστανο των ματιών σου, να τις φυλάξεις ως την επόμενη φορά. Βλέπεις σου έλειπε το θάρρος.
“Την επόμενη φορά” σκεφτόσουν και τρέμανε τα χέρια σου. “Την επόμενη φορά θα της το πω”. Πέρασαν χρόνια και η επόμενη φορά ποτέ δεν ήρθε. Όχι όταν έπρεπε.
” Έλα σπίτι να μου πεις τι χρώμα να βάψω τους τοίχους” είπες κάποτε και ενώ είχε περάσει πολύς καιρός από τις βόλτες μας στην Ποσειδώνος. “Μπα δεν θα σ’αρέσει αυτό που θα διαλέξω ” είπα απορρίπτοντας την ιδέα.
” Έλα εσύ και κάνε ό, τι θες. Βαψ’ τους και ροζ-πουά” είπες με απόγνωση στο βλέμμα και ένα αμήχανο χαμόγελο . “Μόνο έλα”.
Δεν ήρθα. Και έμειναν εκείνοι οι τοίχοι με ένα παγωμένο γκρι ανοιχτό.
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
