Ίδιες ψυχές σε διαφορετικά κορμιά..
Και να που έρχονται πάλι.
Έρχονται πάλι εκείνες οι στιγμές, που νιώθεις πως δε θέλεις τίποτα.
Που νιώθεις πως τίποτα δεν μπορεί να ζεστάνει το αίμα σου, το οποίο θαρρείς έχει παγώσει και δυσκολεύεται να κυκλοφορήσει.
Ακούς, βλέπεις, σκέφτεσαι, παρακολουθείς..
Μα τα μάτια, αποκαμωμένα απ’ όσα πλέον έχουν δει, αρνούνται να πάρουν κάποια έκφραση και μένουν παγωμένα.
Και τα χείλη σφιγμένα, σαν σφραγισμένα από καιρό, αρνούνται να μιλήσουν και βουλιάζουν στη σιωπή.
Σαν να μην έχουν τι να πουν..
Σαν να μην έχει νόημα πια ό,τι και να πουν!
Σε κούρασαν οι άνθρωποι..
Ίδια λόγια.
Ίδιες επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές.
Ίδιες ψυχές, θρονιασμένες απλώς σε διαφορετικά κορμιά.
Ντυμένες με διαφορετικά ρούχα.
Στολισμένες με διαφορετικά χαμόγελα, βλέμματα και χρώματα στο δέρμα και στα μαλλιά.
Σε απογοήτευσαν οι άνθρωποι..
Σε απογοήτευσαν πολύ!
Ειδικά αυτοί, από τους οποίους δεν το περίμενες.
Αυτοί, που χτύπησαν μελωδικά το κουδούνι της ζωής σου.
Αυτοί, που τους άνοιξες με το πιο γλυκό σου χαμόγελο.
Αυτοί, που σου συστήθηκαν ως εξαιρέσεις κι εξευτέλισαν ακόμα και τον κανόνα..
Αυτοί, που δε σφάζουν με μαχαίρι, αλλά με μυαλό και ψυχή και τότε η αιμορραγία δε γίνεται αμέσως αντιληπτή..
Ξέρεις.. και η ψυχή και το μυαλό έχουν κι αυτά δύο όψεις.
Μια φωτεινή και μια σκοτεινή.
Όπως τα νομίσματα, όπως η Σελήνη, όπως όλα σ’ αυτόν τον αλλόκοτο κόσμο.
Θα περάσει..
Για άλλη μια φορά θα περάσει!
Πάλι θα βρεθεί ένα ψέμα, που θα το αφήσεις να σε ξεγελάσει.
Πάλι θα πιαστείς από ένα κούφιο όνειρο, που σα σανίδα σωτηρίας θα βρεθεί μπροστά σου, στον ωκεανό που κάνεις πάλι πως θαλασσοπνίγεσαι.
Ένα όνειρο, που εσύ ο ίδιος θα του προσφέρεις το όπλο για να γίνει ο δολοφόνος σου.
Και θα πεθάνεις για ακόμα μια φορά..
Κούρσα θανάτων, φίλε μου, η ζωή!
Κούρσα θανάτων ζωντανών, όλη μας η ζωή..
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
