Κοίτα..
Το ξέρω πως η Άνοιξη φέτος δε θα μοσχοβολά το ίδιο με άλλοτε..
Οι μεγάλοι δρόμοι της πόλης δε θα σε μεθούν με άρωμα ακακίας..
Και τα λουλούδια της θα ‘χουν στο χρώμα τους κάτι μουντό, κάτι από παραίτηση..
Τα πρωινά της δε θα μετράνε ξέφρενους παλμούς και δε θα ξημερώνουν προσμονή..
Ούτε θα ντύνονται τα βράδια της με δάκρυ από παράπονο, μα μήτε και χαμόγελο θα φέρνουνε στα χείλη..
Κάτι θα λείπει, που δεν θα έχω πια..
Και κάτι θα έχω που δεν είχα..
Κι όσο θα ψάχνω να βρω τι πήρα και τι έχασα, κι όσο θα προσπαθώ να τσεκάρω σωστά τα παρόντα και τα απόντα, θα μείνω πάλι μεταξεταστέα στο μάθημα της αγάπης..
Ναι..
Το ξέρω καλά..
Φέτος η θάλασσα δε θα ξεβράσει στην αμμουδιά της το ίδιο Καλοκαίρι..
Κι ο παγωμένος καφές τα πρωινά θα ‘χει τη γεύση της απουσίας..
Οι απρόσμενες μπόρες του Ιούνη δε θα ξαφνιάζουν, θα ‘ναι απλώς φριχτά αδιάφορες..
Και το φεγγάρι του Αυγούστου δε θα ‘ναι πια μεγάλο και κατακόκκινο και δε θα διαφέρει σε τίποτα από εκείνα του υπόλοιπου χρόνου..
Κάτι θα λείπει κι όμως θα ‘ναι εδώ..
Μα θα ‘ναι εδώ μόνο το αγκάθι – κάποτε ήταν τριαντάφυλλο..
Να τσιμπάει και να ματώνει τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά..
Να ματώνει τον ήλιο και να λερώνει τον ουρανό..
Θα ‘ναι εδώ να θυμίζει πως η αγάπη δε μαθαίνεται, ούτε υπάρχει συνταγή να την ορίσεις κατά πως θες..
Και πως η θλίψη της απουσίας είναι μαύρο άγριο άλογο, που δεν τιθασεύεται εύκολα..
Κι εκεί που νομίζεις πως αρχίζεις και τα καταφέρνεις, σου δίνει ξαφνικά μία κλωτσιά και σε πετά για άλλη μια φορά ηττημένο κάτω στο χώμα..
Κοίτα..
Το ξέρω..
Το ξέρω πως η Άνοιξη φέτος δε θα μοσχοβολά το ίδιο με άλλοτε..
Κάτι θα λείπει..
Κάτι που νόμιζα πως είχα, μα δεν έχω πια.
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
