Εδώ ξανά. Καθισμένη στο γωνιακό καφέ για άλλη μια φορά να σε περιμένω. Χαμένη στις σκέψεις να παρατηρώ το πλήθος που περνάει από μπροστά μου χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Το βλέμμα μου παγωμένο όπως και οι αναμνήσεις μας. Ξάφνου νιώθω την παρουσία σου και σηκώνω τα μάτια. Σας βλέπω να βαδίζετε μαζί. Έχεις το χέρι σου στο δικό της. Εκείνη σου χαμογελάει και εσύ την κοιτάζεις με λαχτάρα. Είναι τόσο όμορφη με τα πλούσια μακριά μαλλιά της, με τα ζουμερά χείλη της και με αυτό το λάγνο της βάδισμα. Κάτι της λες στο αυτί και το γέλιο της μαγεύει όλο τον πεζόδρομο. Κρύφτηκα πίσω από την ανοιγμένη μου εφημερίδα.
– Κάνε Θεέ μου μην καθίσουν εδώ, μονολογώ.
Ζήλεψα γιατί είναι τόσο όμορφη, γιατί σε βλέπω και σένα να λάμπεις. Ένας χρόνος πέρασε από τότε που χωρίσαμε. Ήλπιζα όμως να ξαναδώ το όνομα σου στον χτύπο του κινητού μου. Ήθελες να μείνεις μόνος σου, μου είχες πει. Να σκεφτείς τι ήθελες από εμάς και που βαδίζαμε. Δικαιολογία φτηνή. Δεν είχες το θάρρος να μου πεις ότι απλά σου τελείωσα. Και έτσι απλά με άφησες στην άκρη. Στην άκρη με την ελπίδα να αλλάξεις γνώμη. Με καταδίκασες 365 μέρες να ζω μακριά σου έναν μικρό θάνατο. Και να που σε βλέπω σήμερα να έχεις ανέβει στα σύννεφα. Φαίνεσαι ερωτευμένος κι αυτό εμένα μου σκίζει τα σωθικά.
Θέλω να τρέξω, να εξαφανιστώ. Σας κοιτάζω που συνεχίζετε την βόλτα σας. Φεύγεις μακριά μου για άλλη μια φορά. Μα σήμερα πονάω περισσότερο. Είναι ο ανταγωνισμός βλέπεις. Δεν μπορώ να συγκριθώ μαζί της. Είναι νέα, έχει τον αέρα μιας ντίβας. Ζηλεύω! Σου φωνάζω χωρίς να βγάλω φωνή. Κλαίω χωρίς να βγάλω δάκρυ. Πονάω χωρίς να νιώθω πόνο. Στο βάθος χαθήκατε. Μα δεν κατάφερα να φύγω. Θα συνεχίσω να σε περιμένω. Κάθε μέρα, την ίδια ώρα, στο ίδιο μέρος. Εδώ και ένα χρόνο αυτό κάνω.
Δύο καφέδες στο τραπέζι. Ο ένας ο δικός μου και ο άλλος είναι για σένα. Όπως τον πίνεις. Σκέτο, πικρό όπως το “δηλητήριο” που μου κέρασες να τρέχει στις φλέβες μου. Τα παιδιά του μαγαζιού πλέον με λυπούνται. Δεν μ΄ ενδιαφέρει όμως θα σε περιμένω. Το σαλεμένο μου μυαλό το πιστεύει αυτό. Αντίο αγαπημένε μου. Αύριο πάλι εδώ θα είμαι.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
