Κάποιες “Ωραίες Κοιμωμένες” δεν ξύπνησαν ξανά
Τα κατάμαυρα μαλλάκια της έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με το ολόλευκο νοσοκομειακό μαξιλάρι. Τα ταλαιπωρημένα της βλέφαρα, έκρυβαν τα ζωηρά καστανά της μάτια που τώρα...
Τα κατάμαυρα μαλλάκια της έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με το ολόλευκο νοσοκομειακό μαξιλάρι. Τα ταλαιπωρημένα της βλέφαρα, έκρυβαν τα ζωηρά καστανά της μάτια που τώρα...
Ξυπνάς πάντα την ίδια ώρα, ετοιμάζεσαι μηχανικά σαν καλοκουρδισμένο ρομποτάκι, αναλαμβάνεις τα καθήκοντά σου σαν μια – τέλεια – προγραμματισμένη μηχανή, πληρώνεις λογαριασμούς, επισκέπτεσαι υπηρεσίες...
Εδώ ξανά. Καθισμένη στο γωνιακό καφέ για άλλη μια φορά να σε περιμένω. Χαμένη στις σκέψεις να παρατηρώ το πλήθος που περνάει από μπροστά μου...
Μη μου πεις ποτέ πως μ’ αγαπάς, άσε με να το ανακαλύπτω μονή μου μέρα με τη μέρα. Δεν έχω ανάγκη να ταΐσω το μυαλό...
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε δυο κόσμους παράλληλους. Ο ένας είναι για να ζει το σώμα τους και ο άλλος για ν’ αναπνέει το πνεύμα...