Ζώντας και γράφοντας σε παράλληλους κόσμους
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε δυο κόσμους παράλληλους. Ο ένας είναι για να ζει το σώμα τους και ο άλλος για ν’ αναπνέει το πνεύμα τους. Ποτίζονται καθημερινά με τόνους καφεΐνης, γεμίζουν τα σωθικά τους με πάμπολλη νικοτίνη, τσακώνονται με τον ύπνο γιατί φλερτάρουν συνεχώς με τις ποικίλες σκέψεις τους και η μουσική τους χαρίζει εκείνη την ζωογόνο ανάσα που χρειάζονται για να συνεχίσουν την δισυπόστατη πορεία τους.
Κάθε άνθρωπος βιώνει ή παρατηρεί καθημερινά συμπεριφορές, συζητήσεις, εμπειρίες, καταστάσεις θετικές ή αρνητικές στον πραγματικό κόσμο. Οι άνθρωποι που ζουν στους παράλληλους κόσμους θα καταφέρουν τα προαναφερόμενα να τα μεταφέρουν στον φανταστικό και να αποτυπώσουν σ’ ένα άψυχο χαρτί, πολύμορφα συναισθήματα.
Σ’ έναν κόσμο που δεν σταματάει να τρέχει, κάποιοι χαρισματικοί άνθρωποι απλά μπορούν και καταφέρνουν να παραμείνουν ακίνητοι. Ο λόγος που γίνεται αυτό; Mα για ν’ αφουγκραστούν , να νιώσουν και να καταγράψουν στη ρεαλιστική της διάσταση, όσα επιμελώς κρύβουν όλοι οι υπόλοιποι ακόμη και από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Είναι δύσκολο να προσπαθείς να τα βάλεις με το θεριό της άψυχης, κενής, μηχανικής και ωμής πραγματικότητας. Δεν είναι εύκολο να περπατήσεις σ’ έναν δρόμο βάδισης περιορισμένης ορατότητας . Το τοπίο είναι θολό και όχι το μυαλό όπως τραγικώς εγκληματικά πιστεύουν κάποιοι. Όσοι άνθρωποι γράφουν, απλά προσπαθούν να το καθαρίσουν, να το εξαγνίσουν για να μπορούν όλοι οι υπόλοιποι να δουν την διαύγεια της αλήθειας τους.
Γι ‘αυτό, ας μην λιθοβολούν με πέτρινα λόγια, ας μην εξαπολύουν όξινες ειρωνείες, ας μην προβαίνουν σε εμπαθή, αυθαίρετα και λανθασμένα συμπεράσματα όσοι δεν μπορούν να κατανοήσουν την διαφορετικότητα . Την αντιλαμβάνονται αλλά δεν μπορούν να την παραδεχτούν ; Δεν αντέχουν την σύγκριση, αρνούνται να το αποδεχτούν και γι’ αυτό την περιφρονούν; Όπως και να έχει, δεν είναι υποχρεωτικό να καταλάβουν, επιβάλλεται όμως να σεβαστούν. Και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο! Αφιερωμένο σε όλους όσους διαβάζοντάς το, βρουν κρυμμένη μια υπέροχη και ανομολόγητη πτυχή του εαυτού τους!
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
