Κάποτε

Θυμάμαι γέλαγες με τις παράξενες φοβίες μου, ακόμη και για ποια πλευρά θα διάλεγα στο κρεβάτι.
Μονίμως γελούσες και έλεγες, μικρή μου αριστερά, η γυναίκα είναι πάντα αριστερά του ανδρός.
Φοβόμουν, δεν ήθελα να υπάρχει πόρτα πίσω μου.
Θέλω να νιώθω ασφάλεια εκείνη την ανεξάντλητη που ένιωθα τυλιγμένη στην αγκαλιά σου.
Κάθε παγωμένη μου σκέψη άνθιζε στο χάδι σου.
Δίπλα σου τα τείχη μου έχαναν τη δύναμη τους.
Δίπλα σου γινόμουν παιδί, αυτό ήθελες άλλωστε και μου το ζητούσες με τον τρόπο σού.
Απορούσα ως πότε θα άντεχες αυτή την παιδικότητα μου, μα εκείνη την αθωότητα σου αγαπάω μικρή μου, απαντούσες.
Εσύ πάντα παιδί κι εγώ πάντα ο άντρας που θα σε διαχειρίζομαι, θυμάσαι;
Και τώρα από που να κρατηθώ;
Πως να πάω πάρα πέρα, σκόρπισαν τα βήματά μου στο χαμό σου, και περπατώ στο βάλτο, που είσαι να με ξελασπώσεις, είμαι παιδί και δεν ξέρω τον τρόπο.
Όλα μου τα έμαθες, εκτός από ένα.
Το πώς θα είναι η επόμενη ημέρα όταν θα πρέπει να πάψω να είμαι παιδί και να γίνω ξανά γυναίκα.

Στέλλα Α.