Έβαλα μια μέρα στο αθόρυβο τους ανθρώπους που έχουν πάντα ένα κακό λόγο έτοιμο να ξεστομίσουν. Αυτούς που δεν μπορούν να πουν για κανέναν και για τίποτα μια καλή κουβέντα. Που ζηλεύουν τις χαρές και φτιάχνονται με των αλλωνών τις συμφορές . Που κοροϊδεύουν ξένα όνειρα. Που αρέσκονται ίντριγκες να μπλέκουν και προβλήματα να ράβουν πλασάροντας τα σαν μόδας συνολάκια.
Έμεινα μετά να τους κοιτώ. Δύναμη δεν είχαν. Και εγώ δεν μπορώ ψέματα να πω. Μετά από αυτό βρήκα την υγειά μου.
Αποφάσισα λοιπόν έτσι να τους κρατήσω. Δεν με ενοχλούσαν οι κινήσεις τους που μπορούσα να τις δω. Κάτι χέρια που πετάγονταν άτσαλα δεξιά και αριστερά. Κάτι συσπάσεις που μεταμόρφωναν τα πρόσωπα τους. Χείλη που ανοιγόκλειναν πεινασμένα μα δεν χόρταιναν πότε. Μου αρκούσε που ήχος δεν υπήρχε.
Μηδένισα τον κίνδυνο. Με ένα κουλούρι τον έκανα να μοιάζει. Μπαγιάτικο και λυπημένο.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
