Ο πόλεμος της αγάπης
Ο πόλεμος από μόνος του είναι αποτρόπαια λέξη, ανίερη, στυγνή, δίχως προβλέψιμη και ανώδυνη κατάληξη. Η αγάπη από την άλλη, όσο κι αν φαντάζει ανάλαφρη στο νου σαν αιθέρια αίσθηση που ίπταται σε ονειρεμένη διάσταση, άλλο τόσο φέρει βαρέως ασήκωτο φορτίο καταλογισμού ανομολόγητων συναισθημάτων. Η ισχύς εν τη ενώσει τους όμως, απαιτεί ατρόμητο πολεμιστή με ατσάλινη θέληση, χαλύβδινη υπομονή και σιδερένια σιγουριά για την αιτία που επιλέγει να μπει στην αρένα της μάχης για την αγάπη.
Γι’ αυτό μη μιλάς για πόλεμο αγάπης όταν στα χαρακώματα δεν υπάρχει ίχνος ψυχής ζώσας. Ούτε για μάχη κεκτημένων αισθημάτων όταν πρώτα δεν έχεις μπει στη δική σου προσωπική αρένα και δεν έχεις έρθει αντιμέτωπος με όλες τις εσώτερές σου απειλές και να έχεις βγει νικητής. Να έχεις αντιμετωπίσει το θεριό του εγωισμού, υποτάξει το τέρας της ανασφάλειας, αναμετρηθεί με το φόβο της αόρατης σύγκρισης. Να έχεις γεμίσει με αόρατες πληγές που αφήνουν ανεξίτηλο σημάδι στη ψυχή αλλά έχουν εξαγνίσει το σώμα και καθαρό και δυνατό όπως είναι, να μπορέσει να σταθεί στο κάλεσμα της καρδιάς.
Στις επάλξεις πρέπει να στηθείς για να με κερδίσεις. Να μοιάζει με αμετάκλητη πρόκληση, με ανελέητο κυνήγι, με λυσσαλέα διεκδίκηση δίχως άλλον τρόπο καμωμένα. Και ό,τι θλιβερό μου κι αν ένιωσα μέχρι τώρα για ΄σένα, θα το κάνω χειροβομβίδα και θα το πετάξω μέσα μου. Και ό,τι μοναδικό μου παραμένει άσβεστο, θα είναι εδώ άγρυπνο και θα σε περιμένει. Δε χωρούν πολέμιες συμπεριφορές όταν οι ιαχές ακόμη παραμένουν ανείπωτες μέσα στο μυαλό σου. Η βαθιά επιθυμία για απόκτηση, όταν μένει αδρανής και κρυμμένη, μοιάζει με αδιάφορη και αζήτητη παρουσία. Πρέπει να το ξεστομίσεις πριν καν να το σκεφτείς, με απελπισία ελπίδας στα μάτια. Με ελπίδα απελπισίας στο βλέμμα σου όταν αντικρίσει το δικό μου. Τότε και μόνο τότε, θα τείνω το χέρι μου και θα στο δώσω…
Εσύ μετά, μπορείς ελεύθερα να φωνάξεις δυνατά: “Επίθεση!”
Ζωή Παπατζίκου
* Φωτογραφία εξωφύλλου: Πίνακας του εξαίρετου ζωγράφου Marc Chagall
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
