Πονάω, θα πει αισθάνομαι…
Πόνος, λύτρωση ή βασανιστήριο;
Λένε πως ο ανθρώπινος πόνος, προέρχεται από την άρνηση ότι, όλα στον κόσμο έχουν ημερομηνία λήξης. Ο Αριστοτέλης είχε πει ότι, πίσω από κάθε πόνο σου στέκει ένα λάθος σου. Οι Βουδιστές πιστεύουν ότι ο πόνος είναι φορέας συνείδησης.
Τι ισχύει τελικά; Υπάρχει ορισμός του πόνου και αν ναι, πως αυτός τεκμηριώνεται;
Αναφερόμαστε στον ψυχικό πόνο, που συνήθως έχει καταστροφικές συνέπειες για την ίδια μας την ζωή. Όταν η ψυχή νοσεί, σε βάθος χρόνου και το σώμα θα νοσήσει με μαθηματική ακρίβεια.
Χιλιάδες τα παραδείγματα καθημερινά. Άνθρωποι που είδαν τον εαυτό τους με άσπρα μαλλιά σε μια νύχτα, άνθρωποι που αντίκρισαν σημάδια στο σώμα τους χωρίς ιατρική εξήγηση, άνθρωποι που απέκτησαν καρδιακά προβλήματα ή αρτηριακή πίεση, άνθρωποι που είδαν το σώμα τους να γερνάει , χωρίς να βιώνουν βιολογικά τα γεράματα τους!
Οι άνθρωποι πονούν γιατί δεν έχουν μάθει να συμβιώνουν με το τώρα. Πονούν γιατί βαθιά μέσα τους δεν έχουν καλλιεργήσει την ιδέα ότι η ίδια η ζωή είναι προσωρινή!
Έτσι όταν έρθουν αντιμέτωποι με την απώλεια, η άρνηση της αποδοχής της πραγματικότητας, σε συνδυασμό με τη στέρηση που ενδεχομένως κληθούν να ζήσουν, μετατρέπεται σε πόνο.
Αυτός εξωτερικεύεται με διαφόρους τρόπους.
Υπάρχουν εκείνοι, που συνεχίζουν την καθημερινότητα τους και αφήνουν να φανεί μόνο στις πολύ ιδιαίτερες στιγμές τους, όταν αισθάνονται ασφαλείς με τους γύρω τους ή όταν μείνουν με τον εαυτό τους.
Θα πρέπει να εμβαθύνεις, να παρατηρήσεις , να ασχοληθείς για να μπορέσεις να τους καταλάβεις. Συνήθως, αν έχεις μάθει να διαβάζεις τα μάτια αυτών των ανθρώπων, θα δεις την διαφορά, γιατί εκεί απεικονίζεται η θλίψη τους. Αυτό όμως ποτέ δεν τους εμποδίζει να κρατήσουν τα θετικά μέσα από αυτό. Μάχονται ενάντια σε ότι τους συνθλίβει και προχωρούν.
Υπάρχουν και εκείνοι που δεν αντέχουν να πονούν και στρέφονται σε αυτούς που πιστεύουν ότι τους προκάλεσαν αυτό το συναίσθημα. Είναι αυτοί που εκδικούνται, που μετατρέπουν την ζωή τους σε «περιπλανώμενο θίασο» για να αποδείξουν το αντίθετο. Νομίζουν πως εκδικούνται αυτόν που τους πλήγωσε, μα στην ουσία καταστρέφουν τους ίδιους!
Αλλάζει ο πόνος τους ανθρώπους τελικά;
Ο πόνος σε μαθαίνει να ζεις. Διαμορφώνει τον χαραχτήρα σου θετικά αν τον αφήσεις να επιδράσει, αν τον δεις σαν «μάθημα ζωής». Άλλωστε κανείς δεν λυτρώθηκε προκαλώντας το ίδιο στους ανθρώπους .
Έχει αξιοπρέπεια και μεγαλείο ο πόνος!
Είναι η φυσική εξέλιξη όταν ένας κύκλος κλείνει και όχι ο τιμωρός της ψυχής μας. Δεν πρέπει να σταθούμε ανήμποροι μπροστά του, αλλά να αναλογισθούμε μήπως και ο θύτης μας βιώνει κάτι αντίστοιχο, σε μεγαλύτερο βαθμό!
Είναι ένα συναίσθημα από αυτά που δεν επιδιώκουμε, γιατί φοβόμαστε και γινόμαστε μικρόψυχοι καθημερινά. Η ευκολία που επιζητούμε γενικότερα στην ζωή μας, αποτρέπει την σκέψη ότι μπορεί να συμβεί και σε εμάς, ότι μπορεί να το ζήσουμε.
Αλλάζει ο πόνος τους ανθρώπους τελικά!
Αλλά θετικά, δημιουργικά, τους οδηγεί στην αυτογνωσία!
Αρκεί να τον δεχθούμε φυσιολογικά όπως τον έρωτα, την αγάπη, την φιλία και όχι σαν τον εχθρό της ύπαρξης μας!
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
