Το πρώτο μας φιλί

Σε εκείνο το στενό, σε γνώρισα. Στον τοίχο δίπλα από την αγαπημένη μας καφετέρια σε κόλλησα και σου έδωσα το πρώτο μας φιλί. Ξέρεις πώς θυμάμαι το πρώτο μας φιλί; Σαν χθες. Σε φιλούσα και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, σε άγγιζα κάτω από την μπλούζα σου και ένιωθα το ρίγος στην μέση σου, σε όλο το κορμί σου.  Το πρώτο μας φιλί, γέννησε τον πιο ωραίο σεισμό δύο κορμιών.

Σε ποιον μιλάω πάλι; Στον εαυτό μου. Νόμιζα πως ήσουν δίπλα μου πάλι και σου έδειχνα τις πρώτες μας στιγμές. Από μια σχέση μένουν οι πρώτες στιγμές, εκείνες της αθωότητας, κι εκείνες του χωρισμού. Με λες και λίγο δραματικό. Ο έρωτας από τη φύση του είναι δραματικός. Πώς να μην γίνω κι εγώ αφού με συνεπήρε, με άρπαξε, με άρπαξες… Δεν με άρπαξες, αν το θυμάσαι. Σκέψου ποιος πονάει περισσότερο σε ένα αντίο: αυτός που κάνει την πρώτη κίνηση κι αυτός που δέχεται τον χωρισμό.  Μάντεψε ποιος ήταν το ίδιο πρόσωπο και στις δύο περιπτώσεις.

Άλλη μια μέρα μακριά σου, άλλη μια μέρα που είπα στον εαυτό μου ότι δε θα σκεφτώ και θα πετάξω τα πάντα στον κάδο των αχρήστων. Μια μέρα ακόμη που δεν ξέχασα το πρώτο μας φιλί.

Ι.Χ.Π