Εκείνον τον άντρα που ερωτεύτηκε την θλίψη σου να λατρέψεις
Εκείνον τον άντρα που ερωτεύτηκε την θλίψη σου..
Που νανούρισες όλες τις ελπίδες στο στήθος του..
Που μέσα στο δωμάτιο σας φτερούγιζε ο πόνος και εκείνος το γέμιζε με άσπρα πουλιά.
Εκείνον να αγαπήσεις σαν θησαυρό.
Εκείνον τον άντρα που αγκάλιασε όλους τους προηγούμενους πόνους σου στο μπράτσο του, παρηγορώντας εσένα. Που το χαμόγελο του δεν έσβηνε όταν δεν τον κοιτούσες.
Εκείνον τον άντρα που πολέμησε με τα φαντάσματα του παρελθόντος σου.
Που έπνιξε μέσα στα φιλιά του τους καημούς σου.
Που σχολούσε η θλίψη σου όταν τον αντίκριζες και σου χαμογελούσε.
Εκείνον να τον λατρέψεις σαν εικόνα.
Εκείνον τον άντρα που μάζεψε από κάτω τις ελπίδες και τα καμένα σου όνειρα και τα έκανε χαμόγελο στα μάτια σου. Εκείνον τον άντρα που φανέρωσε τον ήλιο που σου έκρυψαν οι άλλοι όλοι να λατρέψεις.
Που χωρίς εγωισμό και μυστικά σου άπλωσε τα χέρια να αγκαλιάσει την απελπισία σου.
Που δεν λογάριασε τις πληγές σου για δικές σου, αλλά τις φιλούσε σαν να ήταν δικές του πληγές.
Που αγάπησε τα κλαμένα σου μάτια και σου σκούπισε τα δάκρυα με τα δικά του καθαρά χέρια.
Τον άντρα που σου άπλωσε σαν φεγγάρι την αγάπη ένα βράδυ στα πόδια σου..
Εκείνον τον άντρα να λατρέψεις.
Να μην τον χάσεις ποτέ.
Γιατί τότε δεν θα χάσεις μονάχα εκείνον.
Θα χάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Μπέττυ Κούτσιου
“Εκείνον τον άντρα που ερωτεύτηκε την θλίψη σου να λατρέψεις”.
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
