Άρνηση

Ξημέρωσε πάλι απόψε, ο ήλιος το ίδιο λαμπερός με εχθές, πως να μην χαμογελάσω; Θα σηκωθώ, θα ντυθώ και σιγά-σιγά θα ξεκινήσω να καθαρίζω το σπίτι. Το σπίτι μας, αυτό στο οποίο ζήσαμε τόσες ωραίες στιγμές τα τελευταία σαράντα χρόνια.

Να εδώ σε αυτό το μικρό πέτρινο μπαλκόνι, πίνουμε κάθε πρωινό τον καφέ μας. Καθόμαστε στις σιδερένιες καρέκλες που αγοράσαμε, πριν από τόσο καιρό που φαντάζει όνειρο, και ακουμπάμε τα πόδια μας στα σκουριασμένα μαύρα κάγκελα, που τόσα χρόνια μας κρατάνε ασφαλείς. Είναι μια μικρή και μυστική μας ιεροτελεστία, είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε όταν ξυπνήσουμε το πρωί, ή μάλλον το δεύτερο, γιατί από σήμερα, κάθε μέρα θα σου λέω σ’ αγαπώ πρώτα, έτσι απλά για να στο θυμίζω.

Είχα ένα όνειρο, είδα πως ο γιατρός μου είπε ότι δεν έχεις πάρα μόνο λίγες μέρες ακόμα. Ξύπνησα ιδρωμένος, δεν μπορείς να φανταστείς την ανακούφιση που ένιωσα, όταν ξύπνησα και κατάλαβα πως ήταν απλά ένα όνειρο. Φαίνεται με ανησύχησε πολύ αυτό το κρύωμα σου.

Δεν φοβάμαι όμως, είσαι δυνατή, μόλις τελειώσω με το σιγύρισμα στο σπίτι θα έρθω να σε δω στο νοσοκομείο. Βλέπεις, θέλω να αστράφτει από καθαριότητα, γιατί μέρα με την μέρα μπορεί να σου δώσουν εξιτήριο και δεν θα ήθελα να κουραστείς κάνοντας δουλειές, γιατί ξέρουμε καλά και οι δύο, ότι ακόμα και άρρωστη θα ήθελες να κάνεις το σπίτι να λάμψει από καθαριότητα.

Γιώργος Χατζηκυριάκου