Είναι επικίνδυνα όμορφη έως ερωτεύσιμη η μοναξιά.

Θυμός με κυριεύει πάλι απόψε, η μοναξιά με τύλιξε στη θηλιά της και με πνίγει. Επιλογή θα μου πεις, μπορεί δεν το αρνούμαι. Ίσως όμως και μονόδρομος που σαν τον χαράξεις δύσκολα βρίσκεις τον δρόμο της επιστροφής. Είναι επικίνδυνα όμορφη έως ερωτεύσιμη η μοναξιά, παγίδα που σε κλείνει στον κόσμο της. Αυτός όμως είναι ο κόσμος μου, εδώ νιώθω δυνατή. Μέσα σε αυτόν μονάχα αισθάνομαι σιγουριά και δεν φοβάμαι. Εδώ μέσα μένω ζωντανή και μπορώ να με προστατεύω μακριά από περίεργα βλέμματα και ψυχρά πρόσωπα. Μονάχα εδώ ζεσταίνω την ψυχή μου με συντροφιά την σκέψη σου. Θωρακισμένα τείχη απροσπέλαστα χωρίς να με ενοχλεί κανείς μπορώ και ζω την κάθε στιγμή ξανά και ξανά. Άβατο, μονάχα οι αναμνήσεις λιμνάζουν εδώ γερά φυλαγμένες στον πυθμένα της ψυχής. Εδώ ταξιδεύω στο χθες και ονειρεύομαι το αύριο αδιαφορώντας για το ανύπαρκτο σήμερα. Χωρίς εσένα το τίποτα, ασήμαντα φαντάζουν και μικρά όλα τριγύρω μου σαν μια ποικιλία από
αδιάφορες φιγούρες και ενοχλητικούς ήχους.
Ένα παράπονο μονάχα ώρες ώρες, ένας θυμός της στιγμής φευγαλέος και μετά πάλι επιστροφή στη σιγουριά μου, μαζί σου να ονειρεύομαι και να προσμένω το δικό μας χαμένο μαζί.

Στέλλα Α.