Για όλους εκείνους τους καθηγητές των μαθητικών μας χρόνων
Πόσες φορές περνούν άραγε, από το μυαλό μας, εκείνες οι εικόνες; Ναι αυτές των μαθητικών μας χρόνων. Οι καθηγητές, οι συμμαθητές και γενικά όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που στάθηκαν δίπλα μας εκείνα τα χρόνια. Πολλές οι στιγμές κοντά τους. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους εκπαιδευτικούς του σχολείου αλλά και σε αυτούς του φροντιστηρίου, των ξένων γλωσσών και σε κάποιους που παροδικά έκαναν την εμφάνισή τους και απλά μετά χάθηκαν. Όλοι μας έμαθαν πράγματα. Έναν άλλο τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Είδαν τα λάθη και τις αδυναμίες μας, τις τρέλες και τους φόβους μας. Κάποιους τους αγαπήσαμε και άλλους τους παρεξηγήσαμε. Με κάποιους άλλους απλά δεν ταιριάξαμε. Και αυτό είναι δικαιολογημένο. Δεν μπορείς να γίνεις συμμέτοχος μιας ζωής που δεν σου ανήκει.
Είναι ωραία εκείνα τα χρόνια…Μια άλλη πλευρά της ζωής που σου θυμίζει την ανεμελιά και την αθωότητα της παιδικής ψυχής. Εκεί που έβλεπες την ζωή με πολλά χρώματα ζωγραφισμένη και αποτυπωμένη στα χαρτιά, στα λόγια και στο βλέμμα. Όχι πως τώρα η ζωή μας δεν είναι όμορφη. Απλά βρίσκεται σε μια άλλη φάση. Μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε και έχουμε άλλα κριτήρια αξιολόγησης. Κοιτάμε μάλλον, πολύ την λεπτομέρεια προκειμένου να μπορέσουμε να ακουμπήσουμε κάπου. Ίσως γιατί κουραστήκαμε και πολύ περισσότερο απογοητευτήκαμε από κάποιες μάχες που δώσαμε. Το θέμα είναι να σηκωνόμαστε όσες φορές και αν πέσουμε, αρκεί να μην τα παρατήσουμε. Περνούν λοιπόν, τα χρόνια πολύ γρήγορα αλλά η καρδιά πάντα βρίσκει έναν τρόπο να θυμάται. Όταν ξαφνικά συναντάς πάλι εκείνους τους ανθρώπους που σε δίδαξαν αμέσως λάμπεις. Και αρχίζεις να τους λες ιστορίες για την ζωή σου, τα κατορθώματά σου και γενικά όλα αυτά που μπορείς πεις σε έναν άνθρωπο που μοιράστηκες μαζί του κάποια χρόνια ουσιαστικής παιδείας. Η σχέση εκπαιδευτικού και μαθητή πάντα θα μένει αναλλοίωτη στον χρόνο, παίρνοντας οποιαδήποτε μορφή μόρφωσης, τόσο πνευματικής όσο και ψυχολογικής. Κοντά σε εκείνους τους ανθρώπους μεγαλώνουμε και διαμορφώνουμε συμπεριφορές. Και πάνω από όλα τους θαυμάσαμε. Για αυτό που είναι και αυτό που μας έδιναν κάθε μέρα. Είναι μεγάλο πράγμα να μπορείς να παραμένει πιστός στους μαθητές σου. Και ακόμα μεγαλύτερο να χαίρεσαι με την πρόοδό τους. Όλοι μας όμως, σε όλα αυτά τα χρόνια της μαθητική μας πορεία κάποιον θα ξεχωρίσαμε. Εκείνον δηλαδή που μίλησε πρώτα στην καρδιά και μετά στο μυαλό. Που αποτελεί το πιο όμορφο δώρο από όλα. Και η πιο όμορφη στιγμή είναι εκείνη που μετά από χρόνια η τύχη θα σας φέρει ξανά κοντά έστω και λίγο. Που θα τον κοιτάξεις στα μάτια, θα σε κοιτάξει και αυτός και θα σου πει: « Εσένα σε είχα κάποτε μαθητή.. Έτσι δεν είναι;». Και αυτή η συνάντηση αξίζει όσο τίποτα άλλο. Και θα μιλήσετε και θα πείτε πολλά, ώσπου ο μαθητής να σταθεί κοντά του και να του πει…: « Ξέρεις γιατί σου χρωστάω ευγνωμοσύνη; Όχι για αυτά που μου έμαθες. Αυτά υπήρχαν παντού, σε πολλά βιβλία που μπορούσα να αγοράσω και να τα μάθω. Η γνώση του μυαλού υπάρχει σε κάθε γωνιά που καθένας μπορεί να ανακαλύψει. Η γνώση όμως της ψυχής δεν διδάσκεται εύκολα.
Και για αυτό σε ευχαριστώ. Που με έμαθες να μην τα παρατάω. Που όπου και αν με έχει πάει η ζωή, εγώ δεν θα πάψω ποτέ να αντλώ δύναμη από τον εαυτό μου και να βλέπω στον κόσμο και στους ανθρώπους το καλό. Ακόμα και αν πληγώθηκα από την υπεροψία και τις αδυναμίες τους. Έμαθα να δαμάζω τον εαυτό μου μέσα από το χαμόγελο. Να νικώ την μου σκοτεινή πλευρά και να προχωράω πάντα μπροστά αγνοώντας ότι με μάστισε. Και λύγισα και έκλαψα και σκέφτηκα να φύγω. Και έκανα λάθη και πολλές επιλογές που στην πορεία είδα ότι δεν μου ταίριαζαν και έτσι, πολύ απλά ξέφυγα. Δεν τα παράτησα όμως ποτέ. Διότι, πάντα σκεφτόμουν εσένα. Την πίστη σου σε αυτό που έβλεπες μέσα μου. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμά σου. Να αγγίξεις την ψυχή μου με αυτό τον τρόπο.» Χρωστάμε πολλά λοιπόν, σε εκείνους τους καθηγητές που έκαναν καλύτερους ανθρώπους…Να είναι πάντα καλά και αν η ζωή μας φέρει ξανά στον δρόμο τους…θα είναι σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα…
Νικόλ Παπαδοπούλου
Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας & Φιλολογίας Ε.Κ.Π.Α
Μέλος Ρητορικής «Conseil des Jeunes Citoyens»
Σπουδάστρια του Θεάτρου ‘’Ανδρέας Βαρούχας’’
