Ο γιατρός δεν χαμογελούσε σήμερα. Σκυθρωπός, ανόρεχτος και με τη ψυχή στα πόδια παρουσιάστηκε μπροστά στο Στρατή και τη Φιλιώ.
Πώς στο καλό να πει πως σώθηκαν οι ελπίδες; Πως το τέλος όσο και να το καθυστερούσαν αυτό έβρισκε το δρόμο να παρουσιάζεται απειλητικό και πάλι μπροστά τους;
Έτρεχε με χίλια η Φιλιώ μέσα στη νύχτα. Το αμάξι ανοικτό, ο αέρας να παίρνει τις σκέψεις μακριά. Ο Στρατής στο διπλανό κάθισμα, το ραδιόφωνο στη διαπασών.
Κουβέντα δεν σήκωνε η Φιλιώ. Δεν θα άφηνε με τίποτα τον άνθρωπο της να πεθάνει. Μαζί θα το παλεύανε. Είχε δύναμη η Φιλιώ λιονταρίσια και πείσμα γαϊδουρινό και το έλεγε η ψυχούλα της. Μαζί θα το πολεμούσανε το θεριό, μέχρι να το νικήσουν. Όλα αυτά μέχρι χθες. Το σήμερα την ισοπέδωσε. Για μερικά λεπτά. Μετά σκούπισε τα δάκρυα. Ζήτησε από το γιατρό να τους αφήσει μόνους. Φόρεσε ρούχα και παπούτσια στο Στρατή. Και ένα μάλλινο σκουφί για να μην κρυώνει.
Πήρε τον Στρατή αγκαλιά και ζήτησε άδεια από το νοσοκομείο για μια ώρα. Δεν γινόταν να φύγει ο Στρατής. Έγινε φασαρία. Με ένα νεύμα ο γιατρός έδωσε τέλος στο περιστατικό.
Έτρεχε με χίλια η Φιλιώ μέσα στη νύχτα. Το αμάξι ανοικτό, ο αέρας να παίρνει τις σκέψεις μακριά. Ο Στρατής στο διπλανό κάθισμα, το ραδιόφωνο στη διαπασών.
Θέλω να σε παντρευτώ Φιλιώ, της είπε. Δεν άκουσε.
Θέλω να σε παντρευτώ Φιλιώ, φώναξε. Έμεινε η Φιλιώ να τον κοιτά μέσα στα μάτια. Λοιπόν λέγε, θες;
Ναι, απάντησε με όλη τη της δύναμη η Φιλιώ.
Και έτσι ενώθηκαν με του γάμου τα δεσμά ο Στρατής και η Φιλιώ. Μέσα σε ένα ανοικτό αυτοκίνητο που έτρεχε με χίλια μέσα στη νύχτα. Με το φεγγαρόφωτο για στεφάνι. Χωρίς βέρες. Η κόρνα, που έμεινε πατημένη όταν το αμάξι σφηνώθηκε με φόρα στο χώμα μετά από ένα θεαματικό σάλτο στο γκρεμό, σηματοδοτούσε τη λήξη του μυστηρίου.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
