Πως να μιλήσω για τον έρωτα;

Και ποια είμαι εγώ για να μιλήσω για τον έρωτα;
Γι’ αυτό το αγνό, αληθινό, πηγαίο συναίσθημα
που όλοι αισθανθήκαμε,
έστω και μια φορά.
Τι θα μπορούσα να προσθέσω εγώ
στο «Μονόγραμμα» του Ελύτη
που υμνεί και αποκαλύπτει
όλα όσα διστάζουμε να φανερώσουμε;
Πώς να περιγράψω αυτό το άπιαστο όνειρο;
Όταν θαρρώ πως το αγκάλιασα
και πως ανακάλυψα όλα τα μυστικά του,
ξάφνου ξεγλιστρά απ’ τα άδεια χέρια μου
βυθίζοντας με στη δυστυχία.
Η ψυχρή μου αγκαλιά,
στέκει μονάχη, ανοιχτή
περιμένοντας τη σωτηρία
ή την καταστροφή της.
Πώς να μιλήσω για τον έρωτα;

Όταν τα σωθικά σου φλέγονται,
όταν ο χτύπος της καρδιάς σου
γίνεται αιτία σεισμών
που αναταράζουν
όχι πόλεις,
μα ψυχές
πώς μπορούν οι λέξεις να σε λυτρώσουν;
Στήνω γράμματα το ένα μετά το άλλο,
μα σχηματίζονται ακατανόητες φράσεις
μιας αμετανόητα ερωτευμένης ύπαρξης.
Όλα γύρω μου μπερδεμένα
κι ο έρωτας
μια αχτίδα φωτός
που λάμπει στον ορίζοντα.
Πώς να μιλήσει κανείς γι’ αυτό το φως;

Πόνος, πόνος και πάλι πόνος.
Κάπου διάβασα πως ο αληθινός έρωτας δεν πονά.
Διαφωνώ, κάνουν λάθος.
Ό έρωτας είναι ένα βασανιστήριο,
μια διαρκής μάχη με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Μια διαφωνία, ένας διαξιφισμός
μεταξύ «θέλω», «πρέπει» και «μπορώ».
Όχι, ο έρωτας σε καίει,
μα η αγάπη σ’ ανακουφίζει.
Φωτιά και λάβρα τα δεσμά του
σε κρατάνε αιχμάλωτη
της ακατανίκητης ανάγκης
να συνυπάρχεις
με κάποιον
που αποκαλείς
«Δικό σου»…
Είναι πράγματι δικός σου;

Είμαι η πλέον ακατάλληλη
να μιλήσω για τον έρωτα.
Τι να πω άλλωστε
για μια πληγή
που κακοφόρμισε
από την αδιαφορία
και μια δήθεν αμοιβαιότητα;
Πως θεραπεύεις
μια καρδιά
που χτυπά για μια ουτοπία
και επιβιώνει για μια πιθανότητα;
Αξίζει τελικά να ζεις για έναν έρωτα;
Αντίκρισμα στα συναισθήματα μου ,
ίσως να μη βρω ποτέ,
μα όσα νιώθω
συντηρούν
μια φωτιά μέσα μου
που όλο και δυναμώνει,
λεπτό με το λεπτό,
μέρα με τη μέρα,
χρόνο με το χρόνο…

Μια πληγή είναι ο έρωτας,
μα δεν θα μπορούσα να ζήσω
δίχως τα σημάδια της.
Γλυκός ο πόνος που αισθάνομαι
ακόμα κι αν με λυγίζει.
Άλλωστε τι να την κάνω μια ανιαρή ζωή;
Δεν είναι δα και τόσο όμορφο αίσθημα
τελικά ο έρωτας,
μα κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί
πως είναι η κινητήρια δύναμη του σύμπαντος.
Πονάω θα πει αισθάνομαι
και νιώθω σημαίνει υπάρχω.

Ας βυθιστούμε λοιπόν, στον ωκεανό
των συναισθημάτων μας,
ας καούμε
στη πυρά των παθών μας,
ας πετάξουμε ψηλά στον ουρανό,
αγκαλιάζοντας νεφέλες
κι ας χάνονται στο πρώτο φύσημα του ανέμου,
όσο σφιχτά κι αν τις κρατάμε.
Ας γίνουμε στάχτη και θρύψαλα
ας θρηνούμε και ας οδυρόμαστε…
Θα ξανασηκωθούμε κάποτε,
μόνο αυτό έχει σημασία.
Κι όταν αναγεννηθούμε,
όλα αυτά που μας σημάδεψαν
θα είναι πλέον ασήμαντα
μπροστά στην ευτυχία που αισθανόμαστε.
Φορώ με περηφάνεια και θάρρος τις πληγές μου,
-τα παράσημα του έρωτα-
και κυκλοφορώ τριγύρω σαν να μη πόνεσα ποτέ.
Ευτυχία, έρχομαι!

Φιλίνα Ιγνατιάδου