Βαγγέλη Γιακουμάκη δεν ξεχνώ, σε τιμώ

Δεν σε ήξερα, δεν σε γνώρισα ποτέ από κοντά. Μα τι μ’ αυτό; Σε πόνεσα και δάκρυσα για σένα. Αλλά δεν είμαι η μόνη που έχει ανθρώπινα συναισθήματα υπάρχουν και άλλοι. Φυσικά εύλογα θα αναρωτιόσουν, αν μέσα σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται και τα τέρατα που σε έκαναν να μαρτυρήσεις στα χέρια τους. Εκεί λοιπόν η απάντηση θα ήταν μονόδρομος. Όχι αγόρι μου γιατί αυτά τα αντράκια της κακιάς ώρας δεν μπορεί να έχουν ψυχή.

 

Ναι γιατί αυτοί μάτια μου μπέρδεψαν τη μαγκιά με τη βρώμα. Εκείνοι δεν έχουν το δικαίωμα της συγχώρεσης και της καλοσύνης, όχι. Γιατί αυτά μάθανε πως η πρόκληση πόνου στον άλλο είναι πλάκα. Μα ξέρεις ποια είναι μια αιτία αυτού μέσα στις πολλές; Εκείνοι οι ανάξιοι που λέγονται γονείς τους και μεγάλωσαν άρρωστα τσογλάνια. Ναι με αυτούς θα θυμώσω πάνω από όλα. Διότι η ανατροφή είναι αυτή που θα σε καθορίσει σαν άνθρωπο πρωτίστως. Εκείνη που είτε θα σε οπλίσει με κακία και βαναυσότητα είτε θα σε κάνει ευγενή και καλόψυχο. 

 

Γιατί αυτό ήσουν εσύ και θα παραμένεις πάντα. Και μην ακούσεις τα ας ήταν άντρας, ας έκανε τα ίδια, μπούρδες. Ας ήταν αυτοί άνθρωποι και όχι δίποδα αποβράσματα. Να το μόνο που θα ευχόμουν για τους υπόλοιπους μετά από σένα. Γιατί μην γελιόμαστε θα υπάρχουν κι άλλα θύματα και η λύση θα είναι μόνο μια. Πρέπει να μιλάνε, να μην ντρέπονται, να μην φοβούνται. 

 

Έτσι μόνο θα εκλείψει το είδος των παλικαράδων. Με αυτό τον τρόπο μόνο δεν θα κλάψει καμία άλλη μάνα κανέναν άλλο Βαγγέλη.