Μια στιγμή μονάχα η ζωή μας

Θάνατος.
Μια συνεχόμενη ήττα του ανθρώπου.
Μια μάχη με προκαθορισμένο τέλος.
Ένας μόνιμος φόβος.
Γιατί να πεθαίνουμε;
Άπειρες φορές αναρωτήθηκα
μα καμία ικανοποιητική απάντηση
δεν μπόρεσα να δώσω.
Μόνο στη σκέψη
μουδιάζει όλο μου το σώμα
και η ανάσα μου παύει στιγμιαία.
Μπορεί να μην ξέρω την αιτία
αλλά γνωρίζω καλά τα αποτελέσματα…
Άδεια κορμιά από την απώλεια,
ραγισμένες ψυχές από το βάρος της θνητότητας,
δάκρυα γεμάτα από συναίσθημα.
Ποιο συναίσθημα;
Πόνος, μοναξιά…
Δεν πονάμε τόσο για τον άνθρωπο που φεύγει,
όσο πονάμε
στην συνειδητοποίηση της ύστατης αντάμωσης.
Γιατί μπορεί να αγνοούμε πολλά,
αλλά είμαστε βέβαιοι,
ότι όσο διαρκεί η παραμονή μας σε αυτή τη γη
δεν θα τους ξαναδούμε,
δεν θα αγγίξουμε ξανά τα πρόσωπα τους,
δεν θα ρουφήξουμε τη μυρωδιά τους,
δεν θα είμαστε «φυσικά» δίπλα τους,
παρά μόνο νοητά.

Όσο συντηρούμε την μνήμη τους,
κανένας δε χάνεται πραγματικά.
Ζουν μέσα από τις αναμνήσεις μας,
τις χαρές και τις λύπες μας.
Είμαστε ένα κομμάτι τους,
η προέκταση του σώματος τους,
ένα θραύσμα της ψυχής τους
και τους κουβαλάμε μέσα μας
διότι είμαστε οι συνεχιστές τους.
Είμαστε τα λόγια που ποτέ δεν κατάφεραν να προφέρουν,
είμαστε οι στιγμές που ποτέ δεν γεννήθηκαν,
οι ελπίδες που δεν χάθηκαν,
τα λάθη που δε πρόλαβαν να επαναληφθούν,
οι επιθυμίες που δεν εκπληρώθηκαν,
οι ζωές, το νήμα των οποίων
κόπηκε βίαια.
Είμαστε κομμάτια τους,
ποτέ δε πρέπει να το ξεχνάμε!

Δεν συνηθίζεται ο θάνατος…

Ούτε το όνομα του τολμάμε να προφέρουμε!
Λες κι αν κρυφτούμε από τη λέξη,
θα καταφέρουμε να τη ξορκίσουμε
και να βγούμε νικητές της άνισης, αυτής πάλης.
Ας πούμε για μια φορά τα πράγματα με το όνομα τους,
ας μην κρυφτούμε πίσω από το αδύναμο δάχτυλο μας
και ας παραδεχθούμε όσα μας παραλύουν,
όσα κατακερματίζουν την ψυχή μας,
όσα διασκεδάζουν τα κομμάτια μας.
Η αποδοχή είναι το μοναδικό όπλο μας.
Μόνο αν αποδεχτούμε την αδυναμία μας
να αλλάξουμε τη φυσική ροή των πραγμάτων
τότε θα καταφέρουμε να ανακουφίσουμε την πονεμένη μας ψυχή.

Όταν σκεφτόμαστε την ανυπαρξία,
ξαφνικά όλα τα ζητήματα που μας απασχολούν
και μας κατατρώνε φαντάζουν τόσο ασήμαντα,
μηδαμινά,
κόκκοι άμμου διασκορπισμένοι στην απέραντη θάλασσα της αιωνιότητας.
Ζούμε μοναχά μία φορά
αυτή είναι η ευχή και η κατάρα μας.
Δεν ξέρω αν ο χρόνος μας θα είναι αρκετός,
αν προλάβουμε να πραγματοποιήσουμε όλα όσα ονειρευτήκαμε,
ούτε αν θα ζήσουμε μια επίγεια κόλαση
ή αν θα απολαύσουμε αγαθά όμοια με αυτά της Γης της Επαγγελίας.
Αυτό που γνωρίζω ακράδαντα όμως,
είναι ότι μας δίνεται μια και μοναδική ευκαιρία να προσπαθήσουμε!

Ας ζούμε την κάθε μέρα μας στο έπακρο,
προβαίνοντας σε πράξεις που δεν μας ατιμάζουν,
πράξεις για τις οποίες είμαστε περήφανοι
και δεν θα μετανιώνουμε.
Γιατί όταν έρθει η ύστατη μας μέρα
και το κύκνειο μας άσμα
αντικαταστήσει τον ήχο της φωνής μας,
δεν θα έχουμε τον χρόνο να επανορθώσουμε.
Τρέμω στην ιδέα του θανάτου,
μα χωρίς αυτόν θα θεωρούσα τη ζωή δεδομένη
και δεν θα εκτιμούσα τίποτε.
Τον αποδέχομαι, αλλά δεν τον δέχομαι.
Τον σέβομαι, αλλά δεν τον επιθυμώ κοντά μου.
Ας είναι.
Απωθώ τη μνήμη του
σε ένα άδειο συρτάρι στο μυαλό μου
και όταν έρθει η ώρα να τον αντιμετωπίσω
θα ξεχυθούν μεμιάς ξανά οι θύμησες που έριξα σε λήθαργο
μέχρι να τις καταχωνιάσω πάλι μέσα μου.
Δεν πονάει ο θάνατος, η απώλεια πονάει.

Ας τιμάμε τους κεκοιμημένους μας
και ας σεβόμαστε τους γύρω μας.
«Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει…»
Αυτός είναι ο προορισμός μας.
Ας ζήσουμε λοιπόν
όσο καλύτερα μπορούμε.
Κι οι αγαπημένοι μας
ας αναπαυτούν εν ειρήνη,
μέχρι να συναντηθούμε ξανά.
Καλήν αντάμωση…

Φιλίνα Ιγνατιάδου