Δεν θέλω να κοιμηθώ απόψε. Δε νυστάζω ακόμα. Αυτή τη νύχτα θέλω να σε σκεφτώ, να σε θυμηθώ, να ανασκαλέψω στο μυαλό μου όλα εκείνα που φύλαξα από σένα. Ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα ξένοιαστο φιλί στα χείλη μου που άλλοτε αχόρταγα έψαχναν τα δικά σου, έκοβαν ανάσες, έκαιγαν όπου ακουμπούσαν. Έπλεκες τα χέρια σου στα δικά μου και σχεδίαζες ταξίδια μεθυστικά, παραμυθένια. Εσύ οδηγός κι εγώ πειθήνια ακόλουθος.
Ήταν τότε που ένιωθα το χρόνο να σταματά. Να πεθαίνω μαζί σου και την ίδια στιγμή να αναγεννιέμαι. Θυμάμαι έπειτα να φεύγεις, αφήνοντας πίσω σου ένα κουφάρι που περίμενε να τ’ αναστήσεις ξανά με τη δική σου πνοή, να του δώσεις ζωή, τοποθετώντας την καρδιά στη θέση της. Αυτή που σ’ ακολουθούσε όπου κι αν πήγαινες, αρνούμενη να υποταχθεί στους φυσικούς νόμους που την ήθελαν στο σώμα που ανήκει. Πονούσε βλέπεις από την αδημονία της παρουσίας σου.
Ξεθώριαζε το βαθύ της κόκκινο χρώμα, έχανε θαρρείς τους χτύπους της. Μόνο κοντά σου λειτουργούσε. Γι’ αυτό ήθελε να βρίσκεται κοντά σου. Και μια μέρα που δεν ξαναγύρισες , χάθηκε. Πόνεσε, μάτωσε, βασανίστηκε. Λίγο έλειψε να σταματήσει να χτυπά. Ευτυχώς όμως βρήκε γρήγορα τη θέση της, συνήλθε. Τώρα χτυπά για μένα. Κατάλαβε πως για να έχει κάθε σώμα την καρδιά του σημαίνει πως είναι σημαντική πρώτα γι’ αυτό που τη συντηρεί με το αίμα του!
Γι’ αυτό και το αγάπησε βαθιά. Το φρόντιζε. Κι από τότε δεν ξαναμάτωσε, δεν ξαναέχασε το χρώμα της. Το κατάλαβα πλέον κι εγώ. Τη νύχτα αυτή που δεν είχα ύπνο, που δεν μπορούσα να κοιμηθώ!
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ’ αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής…..
