Φοίνικας με πολύχρωμα φτερά

Είναι που οι ώρες προσμονής ήταν ατελείωτες. Για σένα, μόνο για σένα.

Μηνύματα κενά. Πικρές σκέψεις. Σιωπή. Ήσουν η απόλυτη χαρά. Ο σκοπός μου.

Και μετά, ύψωσες τα τείχη σου, χωρίς να μάθω ποτέ τον λόγο…

Κι εγώ, τόσο μικρή απέναντί σου, πώς να τα υπερπηδήσω; Μόνη; Αδύνατον!

Ναι, ήσουν ο ουρανός μου… Κι όλο με άφηνες να πλησιάζω, για να χαίρομαι τη θέρμη του. Με άφηνες και πλησίαζα. Ολοένα και πλησίαζα.

Στη σιγουριά της βροχής σου, όποτε θα δίψαγα.

Και πλησίαζα, και πλησίαζα, με πλήρη εμπιστοσύνη.

Κι όμως… Η βροχή σου, δεν ήρθε όταν την περίμενα… Όταν τη χρειαζόμουν να βρέξω τα στεγνά μου χείλη.

Κι ήρθε η μέρα που η φωτιά σου με έκαψε απρόσμενα κι ολοκληρωτικά. ‘Εμεινες άπραγος, σαν να ήξερες, πολύ πριν από μένα.

Εγώ, ανέκφραστη, ελπίζοντας ακόμα στο θαύμα σου.

Σ’ αγάπησα, με μια αγάπη δυνατή κι αγνή, σαν εκείνες τις παλιές, τις κινηματογραφικές, με τους ήρωες έρωτες.

Δεν μπορεί να μην το είδες, δεν μπορεί να μην ένιωσες τη φλόγα που έκαιγε κάθε μου κύτταρο, όσο σε ένιωθα δίπλα μου. Ήμουν παραδομένη μέσα στην πυρκαγιά των χειλιών σου. Στο κεραυνό των ματιών σου, που σαν με κοιτούσαν με διαπερνούσε όλο το ρεύμα σου.

Φωτιά. Μόνο φωτιά. Κι αφέθηκα τόσο που κάηκα!

Μάθε, αγάπη μου, πως μέσα από τη φωτιά, εγώ, ξαναγεννιέμαι.

Έγινα Φοίνικας με πολύχρωμα φτερά. Άντεξα!

Δεν είμαι έτοιμη ακόμα, αλλά θα βρω τη δύναμη να πετάξω μακριά από σένα, για άλλον ουρανό.

Σε ένα στερέωμα ανέφελο.

Εύη Μαυρογιάννη