Μαζί σου έμαθα πως οι άνθρωποι εύκολα ξεχνούν
Δεν σε αναγνωρίζω. Νομίζω πως θα έπρεπε να συστηθούμε ξανά. Όλα αυτά που με τόση ένταση επιχειρείς να μου περιγράψεις, δεν μου θυμίζουν τίποτα πια, μην επιμένεις. Σάστισα αρχικά, ναι.
Τα ‘χασα. Τα μάτια σου με πήγαν πολύ πίσω. Την στιγμή εκείνη που έπεσες επάνω μου και σήκωσες το βλέμμα σου, πάγωσα. Όμως όχι, δεν μπορεί.
Δεν μπορεί να ήσουν εκείνος. Βλέπεις, εκείνα τα μάτια που ανέσυρες από τη μνήμη μου απόψε, είχαν χρόνια να με κοιτάξουν κατάματα. Είχα συνηθίσει να τα θυμάμαι να κοιτάζουν χαμηλά. Είχα ξεχάσει πια ακόμα και το χρώμα τους ή τουλάχιστον έτσι πίστευα, γιατί η εικόνα τους πέρασε αστραπιαία από μπροστά μου, όταν καρφώθηκαν πάνω μου, γυρίζοντας με εικοσιτέσσερα ολόκληρα χρόνια πίσω και με αναστάτωσε.
Τι θέλεις λοιπόν τώρα από μένα, όποιος κι αν είσαι; Ακόμα κι αν είσαι εκείνος, τι γυρεύεις;
Δεν έπρεπε να βρεθείς ξανά στον δρόμο μου. Έκανα μεγάλο ταξίδι για να μπορέσω να ανακτήσω ένα κομμάτι του εαυτού μου μόνο και να καταφέρω να στέκομαι όρθια μπροστά σου αυτή την στιγμή.
Φύγε σε παρακαλώ. Εμείς οι δυο, έχουμε τελειώσει από καιρό όπως επιθυμούσες κι εγώ μόλις που έχω αρχίσει να το αποδέχομαι και να ζω.
Ακόμα και τώρα όμως, μετά από τόσα, επιλέγεις να θυμάσαι μόνο τη δική σου εκδοχή. Αυτή που ακόμα και τότε δε στην αρνήθηκα, γιατί ήξερα πολύ καλά πως τα λάθη δεν τα κάνει ποτέ μόνο ο ένας. Μονάχα που εστίαζες σε εκείνη την δική σου πάντα.
Πότε άκουσες την δική μου εκδοχή ειλικρινά, πες μου.
Πότε είδες τι συνέβαινε μέσα στην ψυχή μου;
Πότε ένιωσες την καρδιά μου να ματώνει από τις σιωπές που σπάραζαν μέσα μου;
Πότε δέχτηκες αλήθεια, όσα τόλμησα να σου ψελλίσω απεγνωσμένα;
Τι θέλεις τώρα λοιπόν; Να με κεράσεις άλλον ένα γύρο από μαχαιριές; Δεν έχει μείνει σάρκα καθαρή. Παντού πληγές.
Δεν σου αρνήθηκα ποτέ τις ευθύνες τις δικές μου. Κι όμως, δεν μ’ άκουγες καν.
Όταν όλα μας τα λάθη ξεγυμνώθηκαν, είχαμε μια τελευταία ευκαιρία δυο μας, να το πάμε από την αρχή ξανά. Χωρίς μάσκες, χωρίς πνιγμένα συναισθήματα και επιθυμίες. Μόνο οι δυο μας. Εσύ, εγώ και τα θέλω μας.
Ίσως και να άργησα, έχεις δίκιο. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά να παλέψεις γι’ αυτά που Αγαπάς. Έτσι πίστευα πάντα.
Η ευκαιρία χάθηκε, όπως και τα τόσα χρόνια της ζωής που μοιραστήκαμε.
Για μένα, μια ζωή. Με έπλασες κι ας το ξεχνάς και τα σημάδια σου ανεξίτηλα μέσα μου. Γι’ αυτό σου λέω, άφησε με τώρα. Δεν σε αναγνωρίζω πια.
Μαζί σου έμαθα πως οι άνθρωποι εύκολα ξεχνούν μάτια μου.
Ξεχνάνε οτιδήποτε καλό πήραν από σένα και κρατούν μόνο τα λάθη σου.
Προσπερνούν ότι κι αν έχεις προσφέρει πρωτύτερα και στέκονται σε εκείνο το ένα που δεν κατάφερες
να δώσεις. Λυπηρό δεν είναι;
Επιλεκτικά θυμούνται καθετί που κρατά τη συνείδησή τους καθαρή και ήσυχη από τύψεις κι ενοχές.
Έτσι είμαστε πλασμένοι τελικά απ’ ότι φαίνεται. Να δείχνουμε με το δάχτυλο όποια αλήθεια ταράζει το ψέμα που ζούμε.
Έτσι είμαστε πλασμένοι κι ας μην κατάφερα ποτέ να μπω σε αυτήν τη λογική. Δεν είμαι αλάθητη, ούτε ήμουν, ούτε και θα γίνω ποτέ.
Άνθρωπος είμαι, ότι κι αν συνεπάγεται αυτό κι αν δεν μπόρεσες να το δεχτείς, σε παρακαλώ φύγε κι άσε με επιτέλους να προχωρήσω.
(Περασμένα Μεσάνυχτα, Γιάννης Πλούταρχος)
Μαρία Μαραγκού
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω "επαγγελματική" σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
