Κι έρχεται μια στιγμή που όλα αλλάζουν…
Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο.
Ούτε οι σκέψεις, ούτε οι λέξεις
που σε συντρόφευαν τόσο καιρό
δε μένουν απαράλλαχτες .
Όλα είναι διαφορετικά.
Ίσως άλλαξες εσύ,
ίσως οι καταστάσεις
ή ίσως απλά άλλαξε η θεώρηση σου για τον κόσμο.
Πόσο καιρό πέρασες κρυμμένη στην καταπακτή του φόβου σου;
Πόσους μήνες στερήθηκες το φως
εγκλωβισμένη στα σκοτάδια σου;
Πόσες ώρες χαράμισες
σκεπτόμενη τα «αν»
τα «πρέπει»
και τα «μη»…
Πολλές.
Υπερβολικά πολλές.
Και τώρα ξύπνησες,
σαν από θαύμα,
από τον λήθαργο σου.
Τα σκοτάδια σου, τα νίκησες
και φέρεις περήφανα το στεφάνι της ελιάς
πλεγμένο στα μαλλιά σου.
Τα κατάφερες.
Βγήκες ζωντανή
-μα όχι αλώβητη-
από την κόλαση
που ποτέ δε πίστεψες ότι υπάρχει.
Να που υπήρχε τελικά.
Ακόμη νιώθεις την κάψα της φωτιάς πάνω στο σώμα σου.
Τα σημάδια διαγράφονται ολοκάθαρα πάνω στην επιδερμίδα σου.
Το σκυθρωπό σου πρόσωπο,
που ξέχασε τι σημαίνει να χαμογελά,
είναι το τίμημα που πλήρωσες
με κομμάτια της ψυχής σου,
με το ίδιο σου το αίμα.
Μα άλλαξε άρδην η ζωή σου.
Σήμερα το χαμόγελο
-που έχασες και ξέχασες-
δεν μπορεί να κρυφτεί
και ακτινοβολεί φως.
Όλο σου το πρόσωπο λάμπει
και γίνεται λιβάδι
καταπράσινο γεμάτο με λουλούδια.
Ναι όλα άλλαξαν.
Αναρωτιέσαι τι παιχνίδια
σκαρφίζεται ο νους.
Φοβάσαι πως ο πόνος θα επιστρέψει δριμύτερος
και ότι η χαρά που αισθάνεσαι είναι κίβδηλη
και θα σε καταστρέψει.
Ίσως.
Ίσως και όχι.
Δεν έχει σημασία,
σήμερα είσαι νικητής.
Αύριο, κανείς δεν ξέρει…
Ξέρεις πως είναι να αναδύεσαι
από το βυθό των μαρτυρίων σου
και να αναπνέεις ξανά το οξυγόνο της ελευθερίας;
Ξέρεις πόσο ανακουφίζεσαι
όταν ο πόνος ωχριά μπροστά στην ευτυχία σου;
Ξέρεις τι θα πει πόνος,
τον βίωσες.
Τώρα ήρθε η ώρα να γνωρίσεις και την ευτυχία.
Όλα προσωρινά άλλωστε
ας τα απολαύσουμε όσο διαρκούν…
Φιλίνα Ιγνατιάδου
