Τα κοινωνικά πρότυπα και η αχαριστία του ανθρώπου
Τελικά είμαστε αχάριστοι, λίγοι είναι αυτοί που νιώθουν ευγνώμονες για ό,τι έχουν.
Κοιτάω γύρω μου και τι να δω.
Ανθρώπους, χαμένους μέσα στο χάος, όχι όμως στο δικό τους, αλλά σε αυτό που άλλοι φτιάξανε για αυτούς.
Ανθρώπους, γεμάτους αχαριστία και μίζερους.
Έχουν ξεχάσει πως είναι να μην έχεις τίποτα και να εκτιμάς ακόμα και τα λίγα που έχεις, χωρίς όμως να επαναπαύεσαι.
Παράπονα παντού και για τα πάντα.
Κοιτάξτε τα παιδιά, με πόσα λίγα είναι ευτυχισμένα και δημιουργούν από το τίποτα.
Μας έχουν μάθει στα εύκολα να λέμε ναι, ακόμα και αν η αξιοπρέπεια, οι αξίες μας πατηθούν, δεν πειράζει, εμείς να είμαστε “καλά” και το τι θα πουν οι άλλοι για εμάς, να είναι καλό.
Να έχουμε μια κοινωνική θέση, για να είμαστε αποδεχτοί.
Παιδιά, σύζυγο, τώρα αν είμαστε δυστυχισμένοι και τα παιδιά μας βιώνουν την ένταση μας, αυτό δεν απασχολεί κανέναν.
Οι άλλοι τι θα πούνε έχει σημασία, και ναι το ξέχασα, ζούμε μαζί με τους άλλους και οι άλλοι πάντα ξέρουν τι είναι καλύτερο για εμάς, μα φυσικά.
Μου διαφεύγουν και εμένα ώρες ώρες κάτι κουβέντες.
Αλλά αφήστε εμένα, μια τρελή που φλυαρεί είμαι.
Εσείς, αυτό επιθυμείτε για την ζωή σας;
Μην ξεχνάτε ότι μια φορά ζείτε.
Αυτό γουστάρετε να ζήσετε;
Με αυτή την ιδέα ερεθίζεται το μυαλό σας, όταν σκέφτεστε την ζωή που θέλετε;
Σε τέσσερις τοίχους, βρίσκεται η τρέλα σας;
Έχει σημασία τι θα πει η κοινωνία;
Από πότε; Και πως ξέρουν αυτοί τι είναι καλό για εσάς, εδώ δεν ξέρουν για τους ίδιους.
Μας βάζουν σε καλούπια από την στιγμή που γεννιόμαστε, μεγαλώνοντας όμως βολευόμαστε, έτσι δεν είναι; Που να βγούμε τώρα από την “ασφάλεια” μας;
Καλά είμαστε και έτσι, ας ονειρευόμαστε μόνο, απλά πριν πεθάνουμε να φροντίσουμε η κοινωνία να έχει πει τα καλύτερα λόγια για εμάς, μην πεθάνουμε έτσι.
Και μην ξεχνιόμαστε.
Να έχουμε και ένα σπίτι, τα παιδιά μας να τα μιζεριάσουμε με τα πρότυπα της κοινωνίας, να βγουν και αυτά καλά ρομποτάκια.
Να ψηφίζουμε τα κλασικά εικονογραφημένα, μη τυχόν και δεν το κάνουμε, έχουμε και το σόι από πίσω πάππου προς πάππου, τι θα πει και αυτό;
Με μαθηματική ακρίβεια να είμαστε πρόβατα και όχι τα μαύρα, θα ήταν τιμή μας, αλλά όχι.
Έχουμε ένα σπίτι να κοιμηθούμε, φαγητό να φάμε, την υγεία μας (κάποιοι άνθρωποι και τι δεν θα έδιναν να είναι υγιείς), τους γονείς μας (όσοι από εμάς έχουμε την τύχη και τους ζούμε), τα παιδιά μας είναι καλά (όσοι πάλι έχουν αυτό το προνόμιο) και άλλα πολλά, πάρα πολλά που θεωρούμε δεδομένα, αλλά φτάνει μια στιγμή, για να αλλάξουν όλα.
Όμως όχι, δεν φτάνουν αυτά, είναι δυνατόν;
Με αυτά τα λίγα να είμαστε ευγνώμονες; Προς θεού.
Αλλά ξέχασα πάλι, είμαστε θεοί και θα ζήσουμε για πάντα, συν ότι ελέγχουμε τα πάντα, σε πιο ακριβώς σημείο ξυπνήσαμε;
Μην παραλείψω, την εμφάνιση, αυτή είναι το παν. Αν τα ρούχα μας δεν είναι ωραία, εμείς πάντα στην τρίχα και τα κλασικά πρότυπα ομορφιάς δεν περνάνε από το σώμα μας, δεν είμαστε αξιόλογοι άνθρωποι.
Για το πνεύμα μας, ούτε λόγος. Τι να είναι αυτό άραγε; Ασυναρτησίες δικές μου, ντροπή μου, πως παραφέρομαι έτσι; Ποιο πνεύμα; Ποια νοημοσύνη;
Άγνωστα και είδος προς εξαφάνιση, την σήμερον ημέρα.
Βέβαια και εδώ, επεμβαίνει η γνώμη του κόσμου.
Τι μανία σας πιάνει με αυτή την γνώμη των άλλων, δεν έχω καταλάβει, αλλά αν εσείς την βρίσκετε έτσι, ποια είμαι εγώ να πω κάτι, προσωπικά έχω άλλους τρόπους.
Παραφέρομαι πάλι το ξέρω, όπως είπα είμαι μια τρελή που φλυαρεί, σε έναν κόσμο με λογικούς που μιλάνε.
Αν κάποιοι διαβάζοντας το νευριάσατε, πολύ χαίρομαι, διότι ανήκετε σε αυτή την κατηγορία και ευελπιστώ να σας ταρακούνησα, ολίγον τι.
Οι υπόλοιποι ελπίζω να το απολαύσατε και να συνεχίζετε τον δρόμο σας, με τους δικούς σας όρους.
Οπωσδήποτε τα πρότυπα της κοινωνίας, να εγκρίνουν το κείμενο μου, μην καώ στην κόλαση, αρπάζω και εύκολα, κρίμα είναι.
Όλοι μας έχουμε μεγαλώσει με διάφορα καλούπια, η ουσία βρίσκεται στο να τα αποβάλουμε και να ωριμάσουμε, ζώντας την ζωή όπως μας ερεθίζει το μυαλό, χωρίς βέβαια να επεμβαίνουμε στην ελευθερία των άλλων.
Οι εξαιρέσεις πάντα και παντού υπάρχουν, αλλά όλοι μας λίγο πολύ, βλέπουμε ποια πλειοψηφία επικρατεί. Στο χέρι μας είναι όλα.
Γράφει η Catia M. Marjary
Αθεράπευτα ονειροπόλα, μα πεισματικά ρεαλίστρια. Δεν χωράω σε καλούπια, ούτε φοράω ετικέτες. Είμαι μια τρελή που την βρίσκει με το να αποτυπώνει στο χαρτί, ότι βασανίζει το μυαλό και την ψυχή της. Πιστεύω πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και η ζωή απρόβλεπτη.
Η δίψα της ψυχής μου για την γραφή είναι τόσο έντονη, κι αν κάτι έχω μάθει στην μικρή έως τώρα ζωή μου, είναι ότι όταν κάτι την καίει, είναι θέμα χρόνου να το κάνει πράξη.
Πολλά μπορώ να πω για εμένα, αλλά μου αρέσει να εξάπτω την φαντασία,να με ανακαλύπτουν και να διεκδικούν αυτό που έχω.
My moto: Love yourself and the universe will love you back, never give up, live and learn as much as you can.
