Ώρα να πέσει η αυλαία στο έργο το δικό μας

Τίτλοι τέλους λοιπόν; 

Όλα έχουν ένα τέλος, το ξέρω και το δικό μας μετρά ώρες πια. Μα ακόμα κι αν ήμουν εγώ αυτή που σου ζητούσα να μπει η τελεία που δεν έβαζες ανάμεσά μας, για να μπορέσω επιτέλους να το αποδεχτώ και να προχωρήσω, φοβάμαι πως ποτέ δεν θα καταφέρω να νιώσω έτοιμη για ετούτη τη στιγμή.

Το ήξερες πως αυτή η λέξη με σκοτώνει, θα φτάναμε όμως αναπόφευκτα κάποτε κι εκεί, αλλά το πότε, θα έπρεπε κι αυτό να το έχεις εσύ καθορίσει.

 

Θυμάσαι άραγε τίποτα; 

Θυμάσαι πως ακόμα κι αυτόν μου το φόβο του οριστικού τέλους , τον παραμέρισα μπρος στην απόγνωσή μου και σε εκλιπαρούσα να ολοκληρώσεις το έργο σου, γιατί μου ήταν αδύνατο να το κάνω εγώ; Θυμάσαι πως παρολαυτά επέμενες, πάρα την απόφασή σου, πως την τελεία που σου ζητούσα δεν την χρειαζόσουν; Θυμάσαι άραγε ποτέ την αρχή μας; Αμφιβάλλω πια. Η χρονική στιγμή που επέλεξες να το κάνεις, η δεδομένη αυτή στιγμή που αποφάσισες να τελειώσουν όλα, φωνάζει πως έχεις ξεχάσει τα πάντα πια. 

Και μπορεί το τέλος ανάμεσά μας, να είχε δοθεί από καιρό, θέλεις όμως να σου πω και το παράπονό μου τώρα;

Την στιγμή που νιώθεις πως μέσα σου έχεις αδειάσει, τότε  να έχεις και το σθένος να δώσεις το οριστικό τέλος, όχι όταν κινδυνεύει να αδειάσει κάτι άλλο στην ζωή που επέλεξες να ζήσεις.

 

Έχω αποδεχτεί πια, πως οι άνθρωποι αλλάζουν μεν, αλλά ταυτόχρονα ίδιοι παραμένουν. Σχήμα οξύμωρο θα μου πεις, το ξέρω, έλα όμως που ισχύει. 

Αλλάζουν σύμφωνα με το τι έχουν να κερδίσουν από εσένα και παραμένουν 

οι ίδιοι τελικά, πιστοί σε όσα εσύ αρνείσαι να δεις κι ας ήταν ολοφάνερα από την αρχή. Διέψευσε με αν είμαι λάθος μα δεν νομίζω πως μπορείς. 

Η αγάπη τυφλώνει λένε και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω πια με αυτό και να συμπληρώσω πως και η εμπιστοσύνη που δείχνεις από τυφλή αγάπη, είναι όπλο γεμάτο σε χέρια επικίνδυνα, έτοιμο να στραφεί ανά πάσα στιγμή εναντίον σου. 

 

Αυτές οι τελευταίες ώρες της αναμονής, είναι βασανιστήριο για εμένα. Ένα ακόμη, από τα τόσα που μου χάρισες από εκείνο το Φθινόπωρο κι έπειτα. 

Παρολαυτά, σου οφείλω ειλικρινά, ένα μεγάλο Ευχαριστώ. 

Κατάφερες τελικά να με βγάλεις, έστω και για λίγο, από τον μικρόκοσμο που πάντα πίστευες πως ζω. 

Εκείνον όπου για μένα, όλα και όλοι λειτουργούν αγνά, με γνώμονα την αγάπη, δίχως εγωισμούς και συμφέρον. Εκείνον που ποτέ σου δεν αποδέχτηκες και ούτε θα το κάνεις μα λίγο με νοιάζει πια. 

Μόνο που με προσγείωσες απότομα, γιατί βλέπεις δεν ήμουν μαθημένη να νιώθω και να αφουγκράζομαι έτσι τους ανθρώπους. Δεν υπήρξα “παιδί της λογικής” ποτέ. 

Με την καρδιά μου για οδηγό βάδιζα πάντα και αυτή ήταν κι η βασική μας διαφορά. Κι όμως, την έκανα αυτήν τη βόλτα και στον δικό σου τον κόσμο. 

Και την έκανα μαζί σου. Μου έδειξες όλα του τα μυστικά και γι’ αυτό σε Ευχαριστώ. 

 

Άκουσε λοιπόν κι αυτό. Δεν αποτελώ εξαίρεση στην διαπίστωσή μου. Κάθε άλλο.

Άλλαξα κι εγώ. Έμαθα όλα όσα με δίδαξες, αλλά και ίδια θα παραμείνω μέσα μου.

Γιατι μπορεί αλλοτινή μου αγάπη, να με έβγαλες στον έξω κόσμο, μπορεί να βίωσα την απομυθοποίηση των ιδανικών μου, μπορεί να γκρεμίστηκαν τα όνειρά μου, μπορεί τα πιστεύω μου να καταπατήθηκαν και τα αισθήματα μου να πληγώθηκαν ανεπανόρθωτα, όμως αυτό που είμαι δεν θα το ξεπουλήσω για κανέναν. 

Εκεί, στον μικρόκοσμό μου θα βρίσκω πάντα καταφύγιο, για να αντέχω την ψευτιά κάθε φορά που με κυκλώνει. 

 

Μετρώ αντίστροφα λοιπόν. Είναι η ώρα πια να πέσει η αυλαία στο έργο το δικό μας κι ας μην είχε “happy end.” 

Αρκεί ένα άψυχο χαρτί, παραδομένο από ξένα χέρια κι όλα θα τελειώσουν όπως θα έπρεπε να έχει γίνει από την πρώτη κιόλας στιγμή. Θα κλείσω τα μάτια και θα αφήσω μόνο λίγο μελάνι να τρέξει πάνω του, να μαρτυρά πως εμείς οι δύο υπήρξαμε κάποτε ζευγάρι μα όχι πια… πότε ξανά.