Πανελλήνιες: μαμάδες σε “υστερία”
Η ώρα των πανελληνίων φτάνει και δεν ξέρουν πως να το διαχειριστούν όλο αυτό.
Μια δύσκολη χρονιά τελειώνει με εντάσεις και πολύ βοήθεια απέναντι στα παιδιά τους. Και έρχεται η στιγμή που οι μέρες πλησιάζουν και χάνουν τον ύπνο τους.
Για τις μαμάδες μιλάω φυσικά. Γεμίζουν τα ντουλάπια τους με άπειρες σοκολάτες. Κάπου διάβασαν ότι βοηθάει στην μνήμη. Οι φρεσκοκομμένοι χυμοί πάνε και έρχονται στο εφηβικό δωμάτιο. Μέχρι και το μενού τους αλλάζουν. H πρωτεΐνη έχει την τιμητική της. Ακούραστες παρ’ ότι κουρασμένες κρατάνε ένα βιβλίο στα χέρια τους και τσεκάρουν την μάθηση των παιδιών τους.
Τα παιδιά και εκείνα αγχωμένα, εξάλλου το μέλλον τους κρίνεται από αυτό. Μα εκείνες, ναι για τις μαμάδες λέω χτυπάνε κόκκινο κάθε λεπτό!!
“Για σένα τα κάνω όλα, να έχεις ένα καλύτερο επαγγελματικό μέλλον από το δικό μου”. Λένε συνεχώς.
“Λίγο ακόμη έμεινε, τον φάγαμε τον γάιδαρο, σε περιμένει μια θέση στο γραφείο μου”. Λένε κάποιες άλλες.
Παιδιά που απολαμβάνουν όσοι σοκολάτα θέλουν για πρώτη φορά στη ζωή τους. Και μια μαμά να τους κάνει όλα τα χατίρια!!! Δεν ησυχάζουν καθόλου.
-Διψάς;
-Πεινάς;
-Διαβάζεις;
-Ξάπλωσες λίγο;
– Πρωί πρωί θα σε ξυπνήσω!
Παιδιά που εύχονται να τα καταφέρουν τόσο για εκείνα αλλά και τόσο γι’ αυτήν την δόλια μάνα που τα υπεραγαπάει!! Να νιώσει περήφανη. Μα δεν ξέρουν όμως ότι μια μάνα νιώθει περήφανη για εκείνα είτε στις επιτυχίες, είτε στις δυσκολίες τους.
Ένα “δεν πειράζει μωρό μου” θα πουν, ” θα δώσεις πάλι του χρόνου”.
Ένα “μπράβο μάτια μου” θα πουν, “καιρός να ανοίξεις τα φτερά σου”.
Και εκεί θα τις πάρουν τα ζουμιά γιατί συνειδητοποιούν ότι ο βασικός ρόλος τους να χτίσουν την μόρφωση και τον χαρακτήρα του παιδιού τους μόλις λήγει. Ο ρόλος ως μάνα φυσικά και δεν λήγει ποτέ!!! Μετά έχουν άλλο άγχος για το παιδί τους. Πως θα μείνει σε ξένη πόλη; Τι παρέες θα κάνει; Θα διαβάζει; Θα βγαίνει τις νύχτες; Τι θα τρώει; Τα τάπερ θα πάνε και θα έρχονται.
Μα γι’ αυτό δεν είναι αξιαγάπητες;
Μάνα τελικά, είναι μόνο μία!
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
