Αποδοχή

Πονάω όσο πονούσα και εχθές, όμως σήμερα άνοιξα τις γρίλιες για να μπει λίγο φως. Το ασπρόμαυρο δωμάτιο πήρε πάλι χρώμα, μου θύμισε στιγμές που ζήσαμε μαζί, στιγμές που μαλώσαμε, στιγμές που φωνάξαμε και στιγμές που γελάσαμε.

Αν αναρωτιέσαι αν είμαι καλά, η απάντηση είναι όχι, αν αναρωτιέσαι αν σε ξέχασα η απάντηση είναι πάλι όχι, και αν αναρωτιέσαι αν σταμάτησα να πονάω, η απάντηση παραμένει όχι. Έμαθα όμως να ζω με τον πόνο. Τον τελευταίο καιρό ένιωθα να βουλιάζω μέσα στο ίδιο μου το μυαλό, οι αναμνήσεις και ο πόνος αναμείχθηκαν και φτιάξανε κινούμενη άμμο και με τραβούσαν να με πνίξουν, όμως δεν είναι ακόμα η ώρα μου.

Ήρθε σήμερα ο γιος μας, το σκέφτηκα για λίγο, δεν ήξερα αν πρέπει να του ανοίξω, δεν ήξερα αν ήθελα να με δει. Όμως τελευταία στιγμή καθώς έφευγε άνοιξα την πόρτα και του είπα να έρθει. Καθίσαμε μιλήσαμε. Μου είπε πως ο εγγονός μας πήρε τον πρώτο του έλεγχο, ήταν πολύ χαρούμενος, είχε σε όλα άριστα.

Ρώτησε τον μπαμπά του αν μπορεί να έρθει να με δει, του έλειψα λέει. Καταλαβαίνω τώρα πόσο πλήγωσα τους αγαπημένους μας με την στάση μου, καταλαβαίνω πως πρέπει να ζήσω και για τους δυο μας. Μου έλειψε ο μπόμπιρας και μένα, γι’ αυτό και πρέπει να σε αφήσω για λίγο, πρέπει να καθαρίσω το σπίτι και να αγοράσω γλυκά, γιατί αύριο θα έρθει να με δει και θέλω να δει το σπίτι και τον παππού που θυμάται.

Γιώργος Χατζηκυριάκου