Ανάμεσα σε δυο στρατόπεδα
Θέλω να σας ταξιδέψω και να σας βάλω να σκεφτείτε σοβαρά για πέντε μόνο λεπτά πριν κάνετε λάθη που θα γίνουν η αιτία να πληγωθούν ανεπανόρθωτα κάποιοι που δεν ευθύνονται.
Υπάρχουν πράγματα που στην πλειοψηφία όλοι κάνουμε όταν ο εγωισμός μας χτυπάει κόκκινο ξεχνώντας ότι δεν είμαστε μόνοι μας.
Λάθη μεγάλα που κανένας μας δεν μπαίνει στον κόπο να τα μετρήσει καλά πριν κάνει το επόμενο βήμα.
Λάθη ανεπανόρθωτα για αυτά τα πλάσματα που φέρνουμε στον κόσμο και που λέμε ότι είναι όλη η ζωή μας.
Όταν χτίζουμε οικογένεια όλα είναι ονειρικά φτιαγμένα και αν δεν πάνε τα πράγματα ή όπως τα θέλουμε αναπόφευκτα την διαλύουμε.
Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να συνυπάρξουν δύο άνθρωποι που τελικά δεν ταιριάζουν και που τελείωσε το παραμύθι που τους ταξίδεψε για λίγο, που εξατμίστηκε ο έρωτας και πίσω του άφησε τα αγγελούδια που έφεραν μαζί στον κόσμο.
Αυτά τα πλάσματα δεν φταίνε σε τίποτα να βρεθούνε ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα.
Τα παιδιά δεν είναι λάστιχα για να τα τραβολογάμε μια από δω και μια από εκεί.
Το μόνο που πρέπει να σκεφτούμε πριν προχωρήσουμε παρακάτω είναι αυτά τα παιδιά και πως θα τους εξασφαλίσουμε μια ήρεμη και υγιή ζωή χωρίς κατάλοιπα.
Κανένας στην ουσία δεν κάθεται να σκεφτεί και να μπει στην ψυχολογία ενός παιδιού που η ζωή του αλλάζει ριζικά από την μία στιγμή στην άλλη και το μόνο που βλέπεις στα μάτια του είναι ανασφάλεια αφού ”η μαμά και ο μπαμπάς χωρίζουν”.
Αν είστε χωρισμένοι γονείς θα ήθελα να σκεφτείτε χωρίς εγωισμό και μόνο με αγάπη πως θα κάνετε την ζωή των παιδιών σας καλύτερη.
Είναι λάθος να βρεθεί αυτό το παιδί σε κάποια αίθουσα δικαστηρίων κάποια στιγμή ακούγοντας πράγματα που δεν πρέπει και που δεν ταιριάζουν στην ηλικία του.
Αυτό δεν θα το ξεχάσει ποτέ γι’ αυτό φροντίστε να μην το βιώσει.
Είναι λάθος να κανονίζετε τις ημέρες που θα το βλέπετε.
Αυτό πρέπει να το αποφασίζει το ίδιο το παιδί. Μπορεί σήμερα να θέλει να μείνει με την ‘’μαμά’’ ή με τον ‘’μπαμπά’ ’Είναι δικαίωμά του να μπορεί να επιλέξει που θέλει να είναι, δώστε του το έναυσμα να το κάνει.
Έχετε ξεχάσει πως ο άνθρωπος που τώρα κατηγορείτε στο ίδιο σας το παιδί κάποτε ήτανε όλη η ζωή σας και ότι χτίζατε όνειρα μαζί του. Σας χάρισε αυτά τα παιδιά που τώρα είναι στη μέση, σας χάρισε οικογένεια. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που κοιμόταν και εσείς αφουγκραζόσασταν αν αναπνέει.
Δέχομαι πως υπάρχουν πράγματα που τελειώνουν, μα δεν δέχομαι να μισιούνται άνθρωποι που κάποτε αγαπήθηκαν.
Λέγοντας πράγματα στο παιδί σας που δεν πρέπει, το πληγώνετε ανεπανόρθωτα γιατί εκείνο αγαπάει και τους δύο του γονείς του και μοιραία το διχάζεται. Το πληγώνετε βαθιά και αυτές οι πληγές δεν θα κλείσουν ποτέ στην ψυχή του.
Υπάρχουν όμως και οι γονείς που καρφί δεν τους καίγεται όταν διαλύεται η οικογένεια τους και αφήνουν τον τέως ή την τέως σύντροφό να μεγαλώσουν μόνοι τα πλάσματα που φέρανε μαζί στον κόσμο αδιαφορώντας αν μπορεί να τα αναθρέψει…
Αυτό από μόνο του δεν χρειάζεται συζήτηση γιατί ότι και να πεις δίνεις αξία σε πράγματα που δεν πρέπει.
Για όλα όμως υπάρχει κάποια λύση, φτάνει και οι δύο γονείς να έχουν έναν κοινό στόχο. Τα παιδιά τους.
Το μόνο που πρέπει να υπάρχει στο μυαλό του καθενός που βρίσκεται σε παρόμοια θέση είναι η ευτυχία τους και όχι πως να θρέψει τον εγωισμό του μέσα από το παιδί του που είναι το μόνο που δεν ευθύνεται.
Αυτό που βαθιά πάντα θα πληγώνει τα παιδιά σας θα είναι πως δεν έζησαν μέσα σε μια ενωμένη οικογένεια.
Αυτό το τραύμα να είστε σίγουροι ότι δεν θα επουλωθεί ποτέ στις ψυχές των παιδιών σας.
Στο χέρι σας είναι να μην υπάρξει ποτέ μελανό σημείο μέσα στην ψυχή τους.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
