Παιχνίδια ενηλίκων

Το κρυφτό που παίζουν τα παιδιά, είναι παιχνίδι χαράς. Κρύβονται για να βρεθούν, θυμώνουν, χαίρονται, ζουν για τη στιγμή και θυμούνται.

Το κρυφτό που παίζουν οι μεγάλοι, είναι παιχνίδι λύπης. Κρύβονται για να ξεφύγουν, δειλιάζουν, πεισμώνουν, δε ζουν καμία στιγμή κι έτσι ξεχνούν και όσες συνέβησαν. Κρατούν φιμωμένα τα λόγια, αλυσοδεμένες τις σιωπές, κάνουν αόρατες ακόμη και τις σκιές τους για να μη φανεί ίχνος έκδηλης παρουσίας τους. Όλα σ’ έναν φόβο ριγμένα, σ’ έναν εγωισμό αφημένα, σε μιαν αιώνια αναβολή καταδικασμένα.
Έλα πάλι να γίνουμε παιδιά και θα σ’ αφήσω να με βρεις, να μ’ αφήσεις να σε βρω και κάπου εκεί στα φανερά και στα κρυφά, να μου δώσεις πια εκείνο το φιλί που μένει τόσον καιρό κρυμμένο…

Μετράω κιόλας αντίστροφα… Έρχεσαι;

Ζωή Παπατζίκου

 

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *