Παιχνίδια ενηλίκων
Το κρυφτό που παίζουν τα παιδιά, είναι παιχνίδι χαράς. Κρύβονται για να βρεθούν, θυμώνουν, χαίρονται, ζουν για τη στιγμή και θυμούνται.
Το κρυφτό που παίζουν οι μεγάλοι, είναι παιχνίδι λύπης. Κρύβονται για να ξεφύγουν, δειλιάζουν, πεισμώνουν, δε ζουν καμία στιγμή κι έτσι ξεχνούν και όσες συνέβησαν. Κρατούν φιμωμένα τα λόγια, αλυσοδεμένες τις σιωπές, κάνουν αόρατες ακόμη και τις σκιές τους για να μη φανεί ίχνος έκδηλης παρουσίας τους. Όλα σ’ έναν φόβο ριγμένα, σ’ έναν εγωισμό αφημένα, σε μιαν αιώνια αναβολή καταδικασμένα.
Έλα πάλι να γίνουμε παιδιά και θα σ’ αφήσω να με βρεις, να μ’ αφήσεις να σε βρω και κάπου εκεί στα φανερά και στα κρυφά, να μου δώσεις πια εκείνο το φιλί που μένει τόσον καιρό κρυμμένο…
Μετράω κιόλας αντίστροφα… Έρχεσαι;
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
