Λείπεις, μπαμπά…
Είναι αυτές οι μέρες του χρόνου,
που θυμίζουν εντονότερα την έλλειψη σου.
Κάνω πως δεν με ενοχλεί,
μα θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί,
πνίγομαι μέσα στον εαυτό μου.
Θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω.
Μήπως λυγίσω τον Θεό και με αφήσει να σε δω για λίγο.
Να σε αγκαλιάσω και να χαθώ
στην ασφάλεια της αγκαλιάς σου,
όπως τότε, που ήμουν παιδί.
Να ακούσω την ήρεμη φωνή σου,
να μου λες πως όλα θα πάνε καλά.
Είσαι η μικρή μου πολεμίστρια, μου έλεγες.
Το πίστευα και ακόμα το πιστεύω.
Τα κατάφερα μπαμπά.
Η μικρή σου έγινε γυναίκα τώρα πια,
μια πολεμίστρια που αγαπά την ζωή και δεν τα παρατάει, όπως μου είχες μάθει.
Λείπεις, δεν είσαι εδώ να με καμαρώσεις.
Τα δάκρυα κυλάνε στο πρόσωπο μου,
σαν ορμητικό ποτάμι.
Αυτός ο πόνος στην ψυχή δεν λέει να φύγει, με σφάζει η απουσία σου.
Παρακαλώ τον Θεό να μου δώσει ένα λεπτό.
Ένα λεπτό, να σου πω πόσο σε αγαπώ και συγγνώμη που τόσο πεισματικά απαρνιόμουν να στο πω.
Ξέρω, ο χρόνος πίσω δεν γυρνά και η ζωή προχωρά, το έχω αποδεχτεί.
Μα είναι αυτές οι μέρες που δεν μπορώ,
η ψυχή μου ματώνει και σε αποζητώ.
Στον λαιμό μου μια θηλιά,
ένα βάρος στο στήθος μου,
η αναπνοή μου βαριά,
δεν θέλω να δω κανέναν.
Λίγοι κατανοούν μπαμπά,
οι υπόλοιποι ματώνουν κι άλλο την πληγή.
Οι ώρες πέρασαν,
συνήθισα ξανά την απώλεια σου.
Μα ποιόν κοροϊδεύω, δεν συνηθίζεται…
Αναπαύσου, με προσέχω.
Σ’αγαπώ.
Είναι σαν ένα μόνιμο μαχαίρι στη καρδιά που δεν λέει το ρημάδι να βγει, να επουλώσει λίγο αυτή η πληγή. Ένα κενό που δεν γεμίζει με καμιά αγκαλιά, με κανένα χάδι, ίσως το ξεγελάσουμε λίγο αλλά μέχρι εκεί.
Οι απώλεια του γονιού είναι δυσβάσταχτη, δεν νιώθουμε, ούτε αντιλαμβανόμαστε τον πόνο της μέχρι να το βιώσουμε.
Τότε είναι που συνειδητοποιούμε, πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και ποτέ δεν θα είναι.
Πόσες στιγμές χάσαμε άσκοπα και δεν τις εκμεταλλευτήκαμε με τους γονείς μας.
Κάποιο γνωρίζουν αυτή την απώλεια, άλλοι όχι και ειλικρινά εύχομαι ολόψυχα να αργήσει όσο περισσότερο γίνεται.
Να εκτιμάτε τις στιγμές μαζί τους. Ίσως να μην είναι όπως θέλετε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σας αγαπούν με τον δικό τους τρόπο. Μιλήστε, ζήστε στιγμές μαζί τους, συγχωρέστε, αγαπήστε.
Μια μεγάλη ειλικρινή αγκαλιά αγαπητά μου πλάσματα, να είστε δυνατοί.
Υ.Γ Στην ζωή κάποια πράγματα δεν είναι στο χέρι μας και όσο κι αν πονάει πρέπει να τα αποδεχτούμε. Ανθρώπους που χάσαμε, λόγια που δεν είπαμε, πράξεις που δεν κάναμε, συναισθήματα που κρύψαμε.
Catia Marjary
Αθεράπευτα ονειροπόλα, μα πεισματικά ρεαλίστρια. Δεν χωράω σε καλούπια, ούτε φοράω ετικέτες. Είμαι μια τρελή που την βρίσκει με το να αποτυπώνει στο χαρτί, ότι βασανίζει το μυαλό και την ψυχή της. Πιστεύω πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και η ζωή απρόβλεπτη.
Η δίψα της ψυχής μου για την γραφή είναι τόσο έντονη, κι αν κάτι έχω μάθει στην μικρή έως τώρα ζωή μου, είναι ότι όταν κάτι την καίει, είναι θέμα χρόνου να το κάνει πράξη.
Πολλά μπορώ να πω για εμένα, αλλά μου αρέσει να εξάπτω την φαντασία,να με ανακαλύπτουν και να διεκδικούν αυτό που έχω.
My moto: Love yourself and the universe will love you back, never give up, live and learn as much as you can.
