Τα μάτια
Περπατούσα στην Ερμού χαζεύοντας τις βιτρίνες. Με τσέπες άδειες και πορτοφόλι μόνο με λίγα ψιλά. Τίποτα δεν θα αγόραζα μόνο για βόλτα και χάζι θα ήταν αυτή η βόλτα.
“Γαμώτο, που είναι εκείνες οι εποχές που έμπαινα στα μαγαζιά και τα σάρωνα όλα;” σκέφτηκα συνοφρυωμένη. “Πεινάω” ακούστηκε πίσω μου μια εξασθενισμένη φωνούλα. Ακουγόταν τόσο κοντά μου, σχεδόν, μέσα στα αυτιά μου. Γύρισα αργά και τότε είδα ένα ζευγάρι μάτια. Δυο μεγάλα και σκοτεινά μάτια. Δεν είδα τίποτε άλλο. Ούτε σώμα, ούτε ανάστημα, ούτε πρόσωπο, ούτε αν είναι άντρας ή γυναίκα, μικρός ή μεγάλος. Μόνο δυο μάτια ταλαιπωρημένα. Δυο μάτια που πάνω τους είχε μαζευτεί όλος ο πόνος του κόσμου.
Μέσα τους αντικατοπτρίστηκε ο καλοβαλμένος εαυτός μου. Ντράπηκα. Κατέβασα το κεφάλι να μη βλέπω την αντανάκλασή μου.
“Έλα μαζί μου” είπα και πήρα τα δυο μάτια και φύγαμε.
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
