Αντίο με ένα φιλί

Έκλεισα το στόμα σου, για να μη χαλάσεις τη στιγμή μας, το φιλί μας. Το τράβηξες σιγά σιγά προς τα κάτω κι άρχισες να μου πετάς ανοησίες. Έγραφες τον επίλογό μας κάπως έτσι:

Μου μιλούσες για παλιούς έρωτές σου, για κολλήματά σου, για ανασφάλειές σου, για μπλοκαρίσματά σου. Μου αράδιαζες ιστορίες του παρελθόντος σου, ενώ εγώ προσπαθούσα να φτιάξω μια στιγμή του παρόντος. Λόγια μασημένα, μισοτελειωμένα, που ίσως με άφηναν παγερά αδιάφορο. Σε κοιτούσα που μιλούσες και δεν έδινα τη δέουσα προσοχή που ήθελες. Σε άκουγα να μου λες για ποιους λόγους δεν ήθελες να είμαστε μαζί, να δεσμευτούμε, να προχωρήσουμε μαζί.

Ξέρεις κάτι; Τα χέρια μου ήταν αδειανά. Δεν αγκάλιαζαν το πρόσωπό σου καθώς θα σε φιλούσα κι αυτό με έκανε έξω φρενών.  Τα δάχτυλά μου έπρεπε να ακουμπάνε κάποια σημεία του σβέρκου σου καθώς σε φιλούσα παθιασμένα.

Ξέρεις τι μαρτύριο είναι να θέλω να σε φιλήσω και να μη με αφήνεις; Θύμωσα πολύ μαζί μου που σε άφηνα να απαγγέλλεις τον επίλογό μας. Θύμωσα τόσο που σε φίλησα. Τουλάχιστον ας τελειώσουν όλα με ένα φιλί, δίχως αερολογίες και μισόλογα.

Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης