Σε διεκδικώ!
Και αφήνω τον χρόνο να μετράει για μένα.
Σε διεκδικώ!
Εγώ που σε πλήγωσα, εγώ που σε έδιωξα, εγώ που σε θέλω πίσω.
Θέλω όσα δεν έδωσες, θέλω όσα δεν πήρα.
Πάλεψα να δεχθώ το λάθος μου.
Μου είχες πει θα είσαι εκεί.
Ήξερα ότι θα είσαι εκεί .
Και σε άφησα να φύγεις!
Σε διεκδικώ!
Μα μετράω τις κινήσεις μου.
Η σκέψη πήρε, μολύβι και χαρτί για να γαληνέψει την καρδιά.
Να μην πάψει να ελπίζει.
Φοβάμαι κάθε λέξη, κάθε κίνηση σου. Δεν έχω περιθώρια να αποτύχω. Δεν έχω χρόνο για λάθη, δεν έχω αποθέματα να πολεμήσω.
Νόμισα σε νίκησα. Ήθελα να πονέσεις. Ήθελα να ματώσεις, να με θες όσο κανέναν, να είμαι ασύγκριτος, να είμαι ο ένας.
Απίστευτη αίσθηση να ορίζεις τους ανθρώπους!
Έτσι έμαθα, όπως και όταν θέλω εγώ.
Δεν ήθελα να ικετεύσεις, δεν ήθελα να παρακαλέσεις, δεν ήθελα να σε λυπηθώ. Μόνο να σε δω να πονάς , να καις, να νιώσω δυνατός, να νιώσω ο ένας.
Σε διεκδικώ!
Μα πως θα σε πείσω ότι η ψυχή μου είναι καθαρή;
Πως θα πετάξω ότι την σκεπάζει. Πως αφού έμαθα έτσι, να παίρνω, πως τώρα να δώσω;
Πώς να εξηγήσω ότι, εμένα τιμωρούσα;
Και τώρα; Μένω εδώ, να φοβάμαι την απόρριψη, αυτήν που σου πρόσφερα απλόχερα, χωρίς οίκτο, χωρίς συναίσθηση, γιατί ήμουν εγώ.
Σε διεκδικώ!
Όχι γιατί όταν δεν το περίμενα έφυγες. Όχι γιατί σε θέλω πίσω.
Γιατί δεν υπάρχω χωρίς εσένα!
Μην κλείσεις εντελώς την πόρτα, δεν έχω το κλειδί σου, μια χαραμάδα μου αρκεί να ξεκινήσω.
Σε διεκδικώ!
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
