“Όχι!” Εκείνη η μαγική λέξη

Λέξη καθοριστική και απόλυτη, που δηλώνει πρόθεση και συναισθήματα μαζί.

Που «κλειδώνει» αποφάσεις.

Στάση ζωής, μια λεξούλα με μόνο τρία γράμματα, που ανάλογα με τον τρόπο που θα ειπωθούν, θα δημιουργήσουν έκρηξη ή ανακούφιση!

Θα προκαλέσουν χαρά ή λύπη.

Θα καταλαγιάσουν τον θυμό ή θα φουντώσουν την απογοήτευση.

Μα μπορεί να τα κάνει όλα αυτά, μια τόσο μικρή λεξούλα;

Από μικρά παιδιά, τότε που αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας, ήρθαμε αντιμέτωποι με αυτήν.

Έχοντας άγνοια κινδύνου, μόλις σταθήκαμε στα πόδια μας και κάναμε τα πρώτα μας βήματα, τα όχι έπεφταν βροχή.

«..όχι μην πλησιάσεις εκεί θα πέσεις, όχι μην το ακουμπήσεις θα καείς, όχι δεν μπορείς να φας δεύτερη σοκολάτα, όχι..»

Οι γονείς μας, προσπαθώντας να μας προστατεύσουν, μέσα από εκείνη την λεξούλα ήθελαν να μας διδάξουν το καλό και το «κακό». Το επικίνδυνο για την ζωή μας. Με περισσή υπομονή λοιπόν, έχτιζαν την θετική πλευρά του όχι.

Μα υπάρχει θετική πλευρά μιας λέξης που μόνο άρνηση δηλώνει;

Φυσικά και υπάρχει!

Μεγαλώνοντας, το όχι έδωσε περιστασιακά την θέση του στο «ίσως».

Ήταν εκείνες τις φορές που προσπαθούσαμε να διαμορφώσουμε αντίληψη και έπεφτε σε εμάς ο κλήρος να αποφασίσουμε για τις πράξεις μας.

Το «όχι δεν θα γυρίσεις μετά τις 12.00 το βράδυ, όχι δεν μπορούμε να το αγοράσουμε τώρα αμέσως, όχι δεν συμφωνώ να κοιμηθείς εκεί..», προσπαθούσε να μας προετοιμάσει για τα επόμενα χρόνια της ζωής μας, να μας μάθει να θέτουμε προτεραιότητες, να επιλέγουμε, να κρίνουμε.

Προσπαθούσε, όσο μπορούσε εκείνο, όσο του επέτρεπαν οι άλλοι!

Γιατί το ίσως, μπορεί να αφήνει περιθώρια να διαπραγματευτείς, το όχι όμως σε βγάζει από την δύσκολη θέση να πάρεις το ρίσκο αποφασίζοντας.

Και αν ακούς συνέχεια όχι, σε όποια φάση της ζωής σου και αν βρίσκεσαι, δεν δέχεσαι την άρνηση και αντιδράς για να αντιδράσεις, με επιζήμιο για σένα τρόπο.

Εκείνο που προσπαθούμε ακόμα να καταλάβουμε είναι ό,τι, το όχι είναι ξεκάθαρο , απόλυτο και δεν δηλώνει τίποτα περισσότερο από αυτό που θέλει να δηλώσει.

Ναι είναι άρνηση!

Μα όταν αντηχεί στον αέρα, εκείνος που το ακούει, το λιγότερο που μπορεί να κάνει είναι να σεβαστεί το άκουσμα του και να αναλογισθεί τις διεργασίες πίσω από αυτό, πριν φτάσει να σχηματιστεί η λέξη στο στόμα του συνομιλητή του.

Στην ενήλικη ζωή μας τα όχι πέφτουν βροχή επίσης!

Από εμάς και από τους άλλους. Με γνώση κάθε φορά για τις συνέπειες τους.

Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις ανθρώπων, που το χρησιμοποιούν καθαρά από αντίδραση, χωρίς να το σκεφτούν ή να το πιστεύουν.

Προσπαθώντας να χτίσουμε την προσωπικότητα μας, ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με αυτό.

Το ακούμε όπως είναι ή καμουφλαρισμένο μέσα από λέξεις που επιτηδευμένα έχουν επιλεγεί.

Εισπράττουμε την άρνηση όταν μας απορρίψει η κοπέλα / το αγόρι που θέλουμε.

Όταν μας απορρίψει ο υποψήφιος εργοδότης μας. Όταν τα σχέδια μας ανατρέπονται.

Δυσκολευόμαστε να το χωνέψουμε αντί να έχουμε προετοιμάσει το έδαφος για το άκουσμα του.

Σκληρή λέξη το όχι!

Μα δηλώνει μόνο άρνηση;

Δεν δηλώνει μόνον άρνηση.

Ξεκαθαρίζει το τοπίο.

Μας μαθαίνει να επαναπροσδιορίζουμε. Η ανατροπή είναι κινητήριος δύναμη που μας ωθεί να σκεφτούμε την άλλη πλευρά, να ανασυνταχθούμε ψάχνοντας εναλλακτικές.

Είναι προτιμότερο να το δεχόμαστε, παρά να αμφιβάλλουμε. Αυτός που το ξεστομίζει είναι γενναίος τελικά γιατί, έχει αναλογισθεί και τις πιθανές συνέπειες.

Η ίδια η ιστορία μας έχει δείξει πως, η χρήση αυτής της «μαγικής» λέξης ανά τους αιώνες, έχει φέρει μόνο θετικά αποτελέσματα.

Στην ανθρώπινη σκέψη και βούληση, στα δικαιώματα των ανθρώπων, στην ελευθερία των λαών.

Πάμε λοιπόν να κοιτάξουμε μια αρνητική λέξη, με θετική σκέψη!

Να αναλογισθούμε γιατί το ακούμε.

Τι θέλει να μας δείξει αυτός που μας το λέει;

Να σεβαστούμε την απόφαση  και τα συναισθήματα του την ώρα εκείνη.

Να κατανοήσουμε αυτά  που δηλώνει: αγάπη, λύπη, θυμό, απογοήτευση, διαφορετική στάση ζωής.

Να μην ψάχνουμε παραπάνω λέξεις που να αιτιολογούν το άκουσμα του!

Στην παιδική μας ηλικία το ακούγαμε μόνον από αγάπη.

Σαν ενήλικες, οφείλουμε απλά να το αποδεχθούμε.

Να νιώσουμε τυχεροί, γιατί αυτός που μας νοιάζεται θέτει τα όρια του και τα όρια μας με αυτό τον τρόπο.

Αν σπάσουμε το βάζο με το γλυκό, δεν θα ‘χουμε το ελαφρυντικό της αθωότητας μας, αλλά της ώριμης σκέψης μας για να καθαρίσουμε οι ίδιοι το πάτωμα.

Όχι!

Ολόκληρη απάντηση.

Καθοριστική και αμετάκλητη.

Αρνητική και θετική μαζί.

Πρόκληση και πρόσκληση.

Απόφαση ζωής!

Μαρία Βουζουνεράκη