Είσαι όλα τα δίπολα του κόσμου
Πίνω τον καφέ μου και μου αφήνει μια έντονη πικρίλα στον ουρανίσκο.
«Πω ρε φίλε, γιατί δεν βάζω λίγη ζάχαρη;», μονολογώ και ξεκινώ να γράφω πάλι για εσένα ανεκπλήρωτε μου πόθε:
Τα πρωινά δεν είσαι εδώ.
Ούτε και τα βράδια.
Σε θυμάμαι.
Σε ξεχνώ.
Είσαι το θετικό μου και το αρνητικό μου.
Κλαίω και γελάω.
Είσαι όλα δίπολα του κόσμου.
Το φως μου, στο σκοτεινό μας δωμάτιο
αλλά και το σκοτάδι μου σε μια φωτεινή ημέρα.
Είσαι ο ανέραστος μου έρωτας,
το ολοκληρωμένο μου απωθημένο,
ο ανεκπλήρωτος μου πόθος.
«Αυτός ο καφές χάλια ήταν!», παραμιλώ κι εκεί χάθηκε ο ειρμός μου για σένα. Σου αφιερώνω μικρές στιγμές για να υπενθυμίζω στον εαυτό μου, πως μέσα από τη γραφή δεν σε έχω πια ανάγκη.
«Μια ανάγκη ψιλοφαίνεται», θα μου πείτε, αλλά αυτά θα μείνουν… μεταξύ μας.
Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης
