Οι κορυφογραμμές των ονείρων

Πόσα λόγια κρύβονται σε μια σιωπή. Πόσες σκέψεις σε μια παύση. Πόσα συναισθήματα εγκλωβισμένα, άφησαν την τελευταία τους πνοή όταν ελευθερώθηκαν μα καταπονημένα πια έσβησαν στα χέρια όπου αφέθηκαν. Πόσο ουρανό έκρυβαν τα μάτια κάποιων ανθρώπων πριν τα κατεβάσουν και μέσα τους καθρεφτιστεί μονάχα χώμα. Και πόση ψυχή στο πρόσωπό τους πριν σμιλευτεί βουβό και ανέκφραστο χωρίς κανένα λουλούδι να ανθίζει ανάμεσα στα χείλη τους.
 
Πόσοι αναστεναγμοί εξανεμίστηκαν πριν γίνουν “αχ” πίσω από κλειστά παντζούρια ένα μεσημέρι κάποιου καλοκαιριού. Και πόσα παράπονα κρύφτηκαν πίσω από πικρά, μικρά χαμόγελα.
 
Πόσες ματιές δεν διασταυρώθηκαν  ποτέ από φόβο ενώ άλλαξαν απότομα κατεύθυνση. Και πόσα χέρια έμειναν απλωμένα να καρτερούν μιαν αγκαλιά που έχασε τον δρόμο της και ποτέ δεν ήρθε. Πόσα κορμιά ζάρωσαν προσπαθώντας να βρουν μια σκιά στην έρημό τους. Και πόσα ακόμα γκρεμοτσακίστηκαν προσπαθώντας να ισορροπήσουν στις κορυφογραμμές των ονείρων τους.
 
Πόσα δάκρυα αφέθηκαν και κύλησαν όταν διαπιστώθηκε ότι κανείς δεν έβλεπε. Και πόσα βράδια φιλοξένησαν ανάμεσα σε προσευχές και κατάρες χιλιάδες “γιατί”. Πόσες να είναι άραγε οι φορές που προσπαθήσαμε να ζήσουμε αλλά μας απέρριψε, χλεύαζοντάς μας η ζωή και έτσι πισοπατήσαμε κρατώντας σφιχτά στα χέρια έναν σβησμένο ήλιο, μιαν ελπίδα και ένα όνειρο.
 
Κανείς δεν μου απάντησε ποτέ. 
 
Εύα Κοτσίκου
 

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *